Gedichten

[p. 124]

Ballade van het eschaton

Wat zal ik zeggen dat ik zie in deze wereld?
De radarschermen druipen van intriges
en wat onschuldig lijkt is niet onschuldig.
Het paard van Troje is een aardig sprookje.
Wat zal ik zeggen dat ik zie? Mijn ogen
zijn zwart van staren in het zonnestelsel.

Ik zal mij op de liefde concentreren.
Niets is er waar ik meer van smelt, vergeten
omvat ik met mijn dijen wijder hemel
dan waar de sterren schokkend in verbranden.
Ik word met jou de enige de ander
totdat wij tastend in elkaar ontspannen.

En buiten zal ik zeggen zijn de dieren
die in hetzelfde vlees hun branding breken.
Waar ik mij onderscheid word ik geboren -
maar zwijgend lig ik onder jou, geen teken
dan in mijn bloed het bonzen van symbolen
die ik niet als mijn nageslacht kan baren.

Wat zal ik overhandigen en zeggen
aan alle anderen? Dat zeldzaam brandglas
hoe krijg ik het in handen om de fakkels
van geest en hartstocht helder te ontsteken?
Een rein geloof bestaat niet en de schede
kan zich van zwaard noch van geslacht onthouden.

Ik heb niet en ik zal ook nooit bezitten
de sleutel tot een wereld om te wonen
en tot een ziel om mij in uit te vieren
teneinde hem te zien. Tot hij zal komen
strompelt mijn tong tussen de beide zonnen,
de ene droom en wat ik zeg verwondert.