Gedichten

[p. 118]

Klaagmuur

1

Waar op het ritme van verdriet
mijn lichaam deint
eenzelvig lied
van wervels, voeten, weefselwoord
gespierd het spel
dit klaaglied hoort
de ander uit zijn winterslaap
gewekt en gaapt.

2

Mijn zwarte hoed verhult mijn haar
winters mijn oogopslag
mijn blik
hangt vol met sneeuw
die ik mij nog
herinner uit mijn moeders zog.

3

Wanneer ik wegsluip
wie is klaar
wie heeft genoeg geklaagd op tijd
steekt in mijn voetzolen de pijn
van deze wacht
en krimpt mijn keel
die zonder tranen heeft geschreid.

4

Gebeden aan de tempelmuur
geen duur voldoet
vermoeid het uur
alleen mijn eigen eenzaamheid
verschrikkelijk vergroot
een last
door geen formule meer verzoet
mijn bruid talmoed.

[p. 119]

5

Soms als ik bid
ontwaak ik midden in de taal
en zwijg
betast de muur
heet van de zon
te meer mijn uur
soms als ik bid
traag kom ik om.

6

Rand mij aan God
verteken mij
totdat ik op u lijk
opnieuw
een dier dat schreeuwt
een mens die wijkt
een God uit slijk.

7

Leeg leeg de weg
waarlangs hij komt
de bloemen aan
de bomen rond
maar ik
een hol, een graf, een grond
een leeg gebeente
en de zon
ver uit mijn mond.