Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 3

1212. 1628 januari 13. Aan N.C. Fabry de Peiresc¹².

Cum multum tibi debeam, vir amplissime, - et quis non debet eorum,

12 Gedrukt Epist., p. 79; Ep. ad Gall., p. 208 aant.. Beantw. door n^o. 1239. Over geadresseerde, raadslid van het parlement te Aix, zie n^o. 1210, p. 219 n. 1.

[p. 222]

quibus literae cordi? - tum hoc quoque nomine me obligatum habes, quod ea, quae scripsi¹, in solatium magis iniqui temporis quam in alicujus eruditionis testimonium et legis ipse et, ut legantur, facis. Cui beneficio, imo quod beneficio omni majus est, animo tam prono ac faventi quid est, quod ego in hac praesertim fortuna possim reddere? Tamen cum nuper Tacitum, magnum, quod inter omnes convenit, scriptorem, sed cui Batavi totam vetustatis nostrae notitiam peculiariter debemus, percurrerem, natae sunt mihi sub manum emendationes aliquot, seu conjecturae potius dicendae sunt, sed quarum pars magna decrevit, ex quo ultimam Lipsii nostri editionem² inspexi. Multa enim aut ipsius erudita solertia aut manuscriptorum fides jam occupaverat. Tamen, quod superesse adhuc vacuum vidi, id ad te deferre volui, summum non litium modo, quibus rex te praefecit, sed et literarum, quibus te praefecisti, judicem. Habeo et alia quaedam non ad textus mutationem, sed ad locorum quorundam illustrationem pertinentia, quibus nunc onerandus non es, satis mihi praestiturus, si fori causas tantisper seposueris, donec ista cognoscas³.

Vale, vir omnium et literarum et literas ornantium amore ac cultu dignissime.

Idibus Ianuarii anni 1628.

1 De Veritate religionis Christianae, in 1627 te Leiden verschenen.

2 Dit zal wel de editie zijn, die in 1627 bij Moretus te Antwerpen was verschenen: Taciti opera quae extant Iustus Lipsius postremum recensuit. Additi commentarii .... Accessit C. Velleius Paterculus cum eiusdem LipsI auctioribus notis.

3 In de uitgave der Epistolae volgen hier in cursief de woorden: Sequebantur in ms. emendationes ad Tacitum, quae editae sunt ex officina Elzeviriorum anno 1640 ideoque hic desiderantur; zie Ter Meulen-Diermanse, n^o. 515.