Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 3

[p. 10]

1050. 1626 januari 23. Van W. van Oldenbarnevelt¹.

Mijn heer,

U Ed. seer aengenaemen brief van den 15' deser is mij wel behandicht; sij verwondert, dat die met eenige excusen geladen is, daer die in mijn regard seer onnodich sijn, wel wetende, dat wt soo een groot licht niet kan gekommen sijn, als dat de claerheyt self medebrengt. Te exprimeren mijne affectie tot u Ed. dienst soude maer pampier bederven sijn, alsoo die teenemael sonder vrucht is, maer de goede wille sal nimmermeer verflauwen.

Dat de usurpateurs van ons vaederlant nijdich sijn aen diegeene, die het land nodichst soude wesen, is niet te verwonderen, want haeren naem medebrengt om de deucht te schouwen, sulcks, - tot mijn groot leetwesen - blijckt in u Ed. persoon, doch ofte het eynde de last niet draegen sal, staet te besien. Ick sij verwondert ten hoochsten, dat ons nichtien² soo seer .... heuycht naer de suyre noorde winden hangt, daer sij nochtans ... tot alle soeticheyt - soo het scheen - te inclineren, ick wete wel, dat ick het wat met haer moet verkerft hebben, nootsaeckelijck, al waert maer om dat het de boeren niet mercken souden, maer wat konnen dat de anderen gebeteren? Somma, tis de werrelt.

Nu moet ick mij wat ver(stou)ten ende u Ed. importuneren om eens rondwt sijn advys te verstaen, te wat ick behoorden te doen. Alhier soude mij wel wat goets konnen gebeuren, maer ick soude mij wat daernaer moeten voegen ende soude - om goede reputatie te bekommen - ons vaederlant wat hert moeten vallen. Van aldaer wert mijn twijffelachtige hoope gegeven, om tot mijn contentement te kommen, daer ick nochtans weynich apparentie toe sien; jonger te worden kan ick niet hopen ende mijne exercitie is altijts geweest tgeene den ouderdom moeylijck valt, soo dat, soo ick yet soude mogen gelden om daernaer rust te bekommen, in desen tijt soude moeten gescie(den). Ten anderen, soo kommen mij te vooren de actiën van mijn vaeder s(al.), wiens voetstappen ick gerne van verre soude volgen, ende nochta(ns) wert mijne goede genegentheyt belet ende den tijt en wacht niet. Wat nu oorberst soude wesen staen ick in twijffel. Ick wege teg(en) den anderen de obligatie, die ick hebbe aen mijn vaederlant, - m(aer) niet aen de regierders - ende de faveur, die mij alhier geschiet, alwaer ick de luyden soo quaet niet vinde als men die wel af(gemaelt), maer ter contrarie genegen tot redelijcke moderatie. U Ed. kan mij imputeeren, dat het een swaere saecke is yemant (in) sulcken gelegentheyt te raeden, dan die reden is voor ...... dat aen u Ed. geen gemeene saecken behoorden gevrae(cht te) werden. Ick verhaele yet aen onsen gemeenen vri(ent), (waer)van hij u Ed. deelachtich sal maecken, maer bidde, (dat) het bij u Ed. mach blijven.

Hier mede sal eyndigen (ende) God bidden u Ed. met sijne famillie, ende ons te verleenen wat saelich is.

Ick blijve altijts,

Mijn Heer,

U Ed. dienstwillige dienaer,
W.d.B.

1 Hs. U.B. Leiden, cod. Pap. 2. Gedrukt Kroniek Hist. Genootsch. te Utrecht 1873, p. 442. De schrijver was Willem van Oldenbarnevelt, heer van Stoutenburg, zoon van de landsadvocaat Johan van Oldenbarnevelt; zie ook n^o. 1076, p. 51 n. 7.

2 Hij bedoelt waarschijnlijk de Republiek.

[p. 11]

Adres: Gescreven den 23' Jannuary 1626.

Aen Mijn Heer, Mijn Heer de Groot etc.

In dorso schreef Grotius: 23 Jan. 1626 Stout.