Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

598. 1620 Maart 4. Aan G.J. Vossius⁵.

Virorum optime.

Nisi scirem quam dives librorum sis putarem bibliothecam tuam ad nos migrasse. Interim gratias ago maximas, utorque eo liberius quia aliis occupatus interim minore incommodo illis cares. Gaudeo imputare te aliquid velle Latinae linguae⁶, facis prudenter, nulli gravis est percussus Achilles⁷. Operam dabo ne Ὀνειροϰριτιϰὰ ariolatricem mihi uxorem concinnent⁸. De Stobaeo⁹ tuis consiliis accedo. Itaque paulatim digeram quae feci et exscribam. Lentius tamen id procedet quia valde allubescit Novi Testamenti lectio¹⁰. Sed hanc quoque

5 Gedrukt Epistolae p. 48.

6 Vossius heeft blijkbaar geschreven, dat hij een werk over de Latijnsche taal onder handen heeft, en nu antwoordt Grotius, met een citaat uit Iuvenalis: daar doet gij verstandig aan, zoo'n neutraal onderwerp kan niemand in opspraak brengen (in tegenstelling met theologische werken). Maar ‘imputare’ kan moeilijk juist zijn; laes: ‘impertire’?. Het Latijnsche werk, dat Vossius onder handen heeft, is vermoedelijk zijn: de Rhetorices natura cet. (zie p. 29 n. 8 in fine).

7 Iuvenalis I, 163.

8 Vermoedelijk was onder de geleende boeken ook Artemidorus' Ὀνειροϰριτιϰά. Grotius zegt hier schertsend: Ik hoop niet dat dit boek, de Droomuitlegger, mijn vrouw aan het voorspellen der toekomst brengt.

9 Zie p. 15 n. 4.

10 Zie p. 27 n. 1.

[p. 29]

intermittere sum coactus morbo primum, deinde morbi fallendi causa suscepto negotio quod ultra morbum procedit. Libellus est Belgicis versibus¹ complectens argumenta de Deo, eius unitate et proprietatibus praecipuis, de creatione, providentia et spe vitae alterius. Deinde ea testimonia quibus doctrinae Christianae in genere consideratae veritas probatur. Sequentur alia quae libris Novi et Veteris Testamenti suam auctoritatem vindicant. Hucusque processit impetus, superest refutatio quorundam quae ab Ethnicis, Hebraeis et Sarracenis obiici solent. De vitae alterius felicitate, quam materiam mihi commendaveras, hic aliquid dicendi fuit locus, cum Christianae doctrinae perfectio ex finis propositi perfectione esset demonstranda. Mittam ad te poëma totum simulatque absolutum erit.

Cap. V. VI et VII. Matthaei in Notis iam inchoatis paulo uberius quam caetera sum persecutus²; quanquam enim propositum mihi erat voces excutere, tamen discendi libido magis ad res me rapit: videturque mihi tanta esse vocum rerumque cognatio ut alterum ab altero separari vix queat. Nihil vetabit ex materia quamvis ubere pauca postea deligere quae publici iuris fiant. Ego te omnibus meis Aristarchum aut si mavis Atticum facio. Fratrem monui operam det ut quae pridem mihi utenda dederas ad te redeant: ni ille conficiat, uxor ubi eo venerit, hoc sibi mandatum feret. Deus Optimus Maximus paterne nos foveat Spirituque suo ducat atque sustentet. Uxorem tuam³ ego et uxor amicissime salutamus. Sed et Franciscum Iunium⁴, cuius studia magnus animarum pastor sospitet. 4. Martii 1620. Lupisteini.

Tuus totus
H. Grotius.

1 Zie p. 26 n. 6.

2 Zie p. 16 n. 5.

3 Elisabeth Junius; zie I p. 273 n. 4.

4 Franciscus Junius jr.; zie I p. 545 n. 9. Hij was als predikant van Hillegersberg in 1619 ontslagen en had zich op de philologie toegelegd. Grotius ontmoette hem later in Parijs. Zie Cuno, Franciscus Junius der Aeltere p. 223.