|
| |
| |
| |
7. Theologie, Philosophie en andere geleerde zaken
Dit zal een zwaar hoofdstuk zijn om te schrijven! Misschien ook om te lezen.
Moeten wij niet spreken over ‘d'r Neris’ Steefmans en zijn gepeins over hemel en aarde, over leven en dood? En moet niet de oude Vinders met het ene oog er in voorkomen, die onversaagde strijder voor het geloof? Ook ‘d'r Sjek van 't Berbke’ en ‘d'r Driek va Proekesheufke’ moeten d'r in met hun verhalen over spoken en vuurmannen. En dan zullen we ze allemaal samen brengen in de gelagkamer van de goede Hanna en d'r Frens, die theologische bezwaren maakt tegen de Zondagse vesper. Hun kinderen, Sjef van de normaalschool en Marie, die bier moet schenken als de kelen dorstig en de hoofden warm zijn geworden, zijn er dan vanzelf bij. Marie zal nu wel niet zo veel te vertellen hebben maar Sjef zal ons Heihovense gedichten voorlezen en hij zal vechten met mannenmoed tegen wat in zijn ogen waanidee is en bijgeloof.
Maar dan komt de grote moeilijkheid: Kompels moet in het hoofdstuk en dat zal lastig zijn. Om dit te verduidelijken moeten wij een omweg maken.
In vele musea zal men U door zalen leiden met
| |
| |
schilderijen langs de wanden waar onbegrijpelijke dingen op staan. Twee stokjes met een driehoek er boven en nog een ander driehoek daarboven en twee ogen in of naast of boven dat allemaal, zullen ze noemen ‘de vrouw met de narcissen’. Een paar fel gekleurde ringen of bollen met hot en haar strepen en vakken en oren, ogen en neuzen, zullen ze U aanwijzen en zeggen: ‘Antonius en Cleopatra’.
Ze zullen dat kunst noemen en U leren dat het cubistisch is of super-expressionistisch of dadaïstisch. Ook boeken zal men U laten lezen met dadaïstische verzen:
Häuser augen Menschen Klippen,
Menschen steinen Häuser Klippen,
Taumeltürme blutes Blatt.
(Gedicht 19 Kurt Schwitters, Anna Blume Dichtungen)
En er zullen mensen zijn, die U zullen zeggen: ook dát is kunst.
Maar dan is Kompels een dadaïst geweest! Een kunstenaar! De mensen van Heihoven hebben hem niet begrepen. Zij hebben gesproken van ‘brazel’ en ‘gekke-kal’. Is dat niet het lot geweest van vele kunstenaars?
| |
| |
Kompels zal dus in 't verhaal komen en op zijn manier en op ogenblikken die hij zal uitkiezen, zal hij uitvallen doen en interrupties plaatsen van uit de hoek in de gelagkamer van Hanna en Frens, waar hij verdoken zit achter zijn bier. Ook zal hij liedjes zingen, niet zoals gij en ik ze zingen, maar zijn eigen woorden op eigen toon en rythme volgens de ingevingen van het ogenblik.
Dat is het recht van kunstenaars!
Neris Steefmans stond voor de deur van zijn huisje en tuurde over het stoffige pad, dat leidde naar de grote baan.
Fel brandde de zon.
Door de grote hitte waren de luchtlagen zó in beweging, dat de bomen en palen langs het pad schenen te dansen en te slingeren als dronkemannen. De bladeren van de bomen en de heggen hingen slap en stil. Geen windje bracht verfrissing.
De ganse natuur was lusteloos. Zelfs de mussen zaten verdoken in heggen en struiken en sjirpten slechts zacht en met lange tussenpozen. Alleen de vlinders waren in beweging en fladderden van bloem tot bloem als wisten zij, dat hun leven kort zou zijn en hun geen tijd zou laten om te kiezen tussen dagen van rust en van bedrijvigheid.
| |
| |
Neris stond in beraad of hij zou doen zoals hij alle Zondagnamiddagen deed, naar de vesper gaan en dan een wandeling maken door 't veld, of niet. Hij besloot tot 't laatste. Het was te warm!
Traag sukkelde hij ten langen leste het zandpad af om bij Handels een pot bier te vatten.
De gelagkamer was schemerig donker. Slechts voor één raam waren de blinden niet geheel gesloten. Door de smalle opening vlamde een felle lichtstraal naar binnen en in dat licht hield Sjef een boek of schrift.
‘Wat wals is vals is, slaat al dood’, riep hij toen Neris binnentrad.
‘Schwieg jong 't is zoe wie-e-zoe al ee waer om kapot te goa, zonger dat hiej nog veul gehowe-n-of gesjlage waerd’ mopperde Neris. ‘Goddendaag same’. ‘Marie gaef mich gow ee glaas beer’.
Toen kinpperde hij met de ogen en keek rond wie er nog al meer in de kamer waren.
Vrouw Handels, 't Hanna, zat met opgewipten stoel en leunde achterover tegen de muur. Ze snurkte. D'r Frens zat naast haar in dezelfde houding maar hij sliep niet.
Marie stond achter het buffet met de kin op haar vuisten geleund. Ze schrok op, toen Neris binnentrad en ging een glas bier tappen.
Aan een hoektafel zaten de oude Vinders, d'r
| |
| |
Sjek van 't Berbke en d'r Driek va Proekesheufke. Een spel kaarten lag onaangeroerd op tafel. Aan de overkant zat Kompels - wakker rond te kijken met z'n felle keverogen. Hem deerde de warmte blijkbaar niet.
‘Zet dich Neris’, zei Vinders ‘en hoat dich sjtil. D'r Sjef wol os krek ee paar gedichte vuerlaeze om os wakker te hoate.’
‘Iesj mot ich drinke’, zei Neris ‘en da ka e vuerdrage zoe veul as e wilt’. Met felle teugen dronk hij zijn glas leeg en zei toen: ‘Allé Sjef loat koard aaf!’
Sjef bladerde in z'n schrift en zei: ‘'t Iesjte-n-is uever der mienwirker en 't twiede uever d'r boer’.
D'r Mienwirker
Wen ich mich 's murges vreug der pungel pak,
Da zien ich dek der boer mit sjup of hak,
En wen ich in der sjach mich aaf loat zakke,
Om i g'n koel te sjwooge,
Dan is der boer al ieverig an 't hakke,
D'r boer wirkt i g'n zon of i g'n raege,
't Waer dat God 'm sjikt,
Ich hak der koal en vroag aa God om zaege,
Went 't gesjteente brikt.
| |
| |
Of me zie werk deet i g'n koel of boave,
Went me-n-'t deet alleen om God te loave,
| |
| |
En Noe; D'r Boer
De aerd dat is d'r gaard va God,
De vruchte-n-en de plante,
Die Hae doa in liet wasse zint
Besjtumt vuer al Zien klante.
Die klante dat zint alle luuj,
Die op d'r aardklotz laeve,
An ieder va Zien klante wilt,
God wat 'm toekumt gaeve.
D'r boer, dat is der kneg va God,
Dae mot dae gaard verzurge,
Hae wirkt bisdat 't duuster is,
Van aaf d'r vreuge murge.
Hae wirkt natuurlig vuer zich zelf,
Zien vrouw en vuer zien kinger,
Hae ploogt en aegt, en ziet en miet,
En deed veul anger dinger,
Mae hae zal ooch een ierlig deel,
Aan d'anger klante gaeve,
Die klante, dat zint alle luuj,
Die op d'r aerdklots laeve.
‘Noe van 't Kiendje en de Oma, Sjef’ bedelde Marie. En toen Sjef nog niet direct haast maakte: ‘Och jong hel noe’.
Sjef zwichtte en las:
| |
| |
| |
De Oma en 't Kiendje
't Kiendje
Zek Oma is dat noe neet erg,
Das doe zoe gauw mos sjterve.
En alles was doe hubs gesjpaard,
Das doe da nóets mie koffie drinks,
En nóets mie vla kons aete,
Dat angere da zitte gont,
Woe's doe hie hubs gezaete.
De Oma
Mae kiendje wens doe wied-e-weg,
Moos in d'r vraemde laeve,
En da weer noa dien heemoat gungs,
Zow dich dat dreuv'nis gaeve?
Vier zint, mie kindj, op aerd op rees,
En went d'r minsj mot sjterve,
Da-n-erve-n-angere neet van hum,
Went God d'r minsj liet sjterve, wilt
Hae hum d'r hiemel gaeve,
En went d'r minsj gesjtorve-n-is,
| |
| |
De laatste woorden had Sjef met stemverheffing uitgesproken en de goeie Hanna, die stilaan alsmaar wakkerder was geworden onder de voordracht, zat een ogenblik enigszins verwilderd rond te kijken.
Toen reageerde ze op 't laatste woord van het voorgedragen vers, half dromend nog en zei: ‘V'r laeve-n-in der nog.’
De een keek de ander aan, verwonderd en niet begrijpend en Frens vroeg: ‘Wat zaes te vrouw?’
En Hanna herhaalde nu met nadruk: ‘V'r laeve-n-in der nog!’
‘Ich geleuf vrouw, doe hubs gedrumd’, zei Frens. ‘Wat wilt dat zegge, v'r laeve-n-in der nog.’
‘Mich dunks’ zei d'r Sjek, terwijl hij zijn bezweet hoofd afdroogde, ‘dat 't in der “nog” verrekt werm is’............
‘Wat ich zek is woar’ beklemtoonde Hanna, ‘Ooze Leeven Hier haat gezag, de welt zal besitoa doezend joar en nog. De doezend joar zint om; alzoe laeve v'r in der nog.’
Frens keek glunderend in 't rond en meende: ‘Verdamd joamer dat vrowluuj neet pastoer konne waere, de mien how allek d'r vuer.’
‘Sjwieg doe mer va pastoer’, bitste Hanna, ‘doe hes gemekkelig noa g'n vesper konne goa’.
‘Doe ooch’, zei Frens flegmatiek.
| |
| |
‘'t Woar te werm’, merkte Neris op.
‘Och wat werm’, zei Hanna, ‘Vuer mansluuj!’......
‘Die vrouw va mich,’ lachte Frens, ‘wilt 't loate vuerkomme-n-es went Ooze Leeven Hier anger vuersjrifte gemakt hej vuer vrouwluuj es vuer mansluuj.’
‘En ich zek nog ins, doe hes gemekkelig noa g'n vesper konne goa’, hield Hanna koppig vol, ‘i plaatsj va hie zitte te sjloape’.
‘Ich hub neet gesjlaope, doe haas gesjloape’, zei Frens.
Toen ging Hanna met echte vrouwenlogica overstag en beweerde: ‘Züs te noe das te good noa g'n vesper hes konne goa, wens te toch neet gesjloape-n-haas’.
‘Ich weet neet of noa g'n vesper goa noe wal e zoe good geestelig gesjef is’, zei Frens. ‘D'r pater dae hie der leste Sinkernaelis gepraedigd haat, zag dat één hillige Mis onendlig veul waerd haat. Noe dink ich mich e zoe, dat me baeter en gemekkeliger ins een extra Mes kint huere es veul noa g'n vesper loope.’
‘Deugs te dat da mer’, zei Hanna.
‘V'r gont same’, beweerde Frens.
‘Doe bis eene sjlechte man’.
‘En doe bis een...... gow vrouw’.
De stilte, die een ogenblik inviel na dit vermake- | |
| |
lijke echtelijk debat, werd verbroken door Neris die vroeg: ‘Zow dat noe wirkelig woar zie, dat de welt al zoe lang besjteet?’
‘De welt besjteet al doezende-n-en doezende joare,’ zei Sjef.
‘Ich geleuf, dat al dat laeze-n-in die beuker dae jong gee good deet’, meende Vinders.
‘Het ier mer get mie beuker gelaeze’, was het antwoord, ‘da wust ier dat ooch’.
‘Mit der aerdklots.........’ begon Neris, maar hij werd gestoord door Kompels, die geheel onverwacht de interruptie plaatste: ‘Wie d'r blits durch d'r aerdklots’.
‘Sjwieg man en val d'r Neris neet in de rae mit diene domme kal’, wees Driek hem terecht.
‘Mit d'r aerdklots......’ begon Neris weer, ‘is mich dat noa alle zieje een raar gesjichte. Ich hub dees waek geprakkeseerd en geprakkeseerd, mae ich ka mienentwaege geene loes d'r oet kriege. Noe zek mich ins Sjef, doe hubs zoe veul gelaeze-n-en gesjtudeerd: woe kom ich oet wen ich mienentwaege noa Zittert goa en mer ummertoe durchmarsjeer?’
‘Wens te lang genog durchlups an de zie’, was het antwoord.
‘Krek, dat hub ich mich ooch gedach, en wen ich noe ins noa Aake goa en mer durchgoa zoe wiet wie 't geet’.
| |
| |
‘Ooch an de zie’, zei Sjef, ‘mae da doert 't waal lang.
‘En wen ich noe mienentwaege noa de kante va Mastreech oetgoa......’
‘Doe kons goa wie-s-te wils, doe kumps op d'r lange doer ummer an de zie oet.
‘Da-n-is 't aevel ooch neet angesj meugelig of d'r aerdklots is mienentwaege-n-eene platte kook dae i ge water sjwumt’, betoogde Neris, ‘en noe hub ich geprakkeseerd uever de boaring, die ze allewiel op d'r Heesterberg an 't make zint. Went ze noe ins ummertoe durchboarde da meuste ze toch doer dae kook haerkomme en i ge water oetkomme.
Dat water mot noe aevel toch urges i sjtoa, mienentwaege in e zoe soart bak. Noe boar ich doer dat water haer. Da mot ich toch op d'r boam van dae bak oetkomme. Wen ich noe ooch nog doer dae boam haer boar, woe kom ich dan oet?’ ‘Miene leeve man’, zei Sjef, ‘de aerd is geene platte kook mae eene bol en dae toervelt rond, viertig doezend kilomieter in de veer en twintig oere, en hae driet ooch nog’......
‘Dat mot geloage zie’, riep d'r Sjek van 't Berbke, ‘probeer doe mer ins water taege-n-eene kegelklots te plekke en went dae bol rondtoervelde da keus geene duivel d'rop blieve sjtoa’... ‘De jong haat te veul gelaeze zek ich uch’, beweerde de oude Vinders weer, ‘doa waere-n- | |
| |
alle gelierde luuj gek va en op d'r lange doer verleeze ze ooch nog d'r geloof’.
De goeie Hanna werd geslingerd tussen trots op haar jongen en angst voor de gevaarlijke hoogte waarop z'n geest zweefde.
‘Liere ze dich dat alleneuj op de normaalsjoel Sjef?’. vroeg ze.
‘Och’, zei Sjef en haalde z'n schouders op, ‘'t haat joa gaar geene tswek om d'reuver te kalle’. ‘En ich hoat vol, dat al dat gelaes en gelier de luuj gae good deet’, hernam Vinders. ‘De vuerige waek hub ich ooch mit e zoe soart sjoelmeester gesjproake en dae gelof mich neet wat ich zelf hub gezie-n-en mitgemakt. Dat nomt hae biegeloof’.
‘Wat woar dat da’, vroeg d'r Sjek.
‘Ich vertelde-n-'m, dat ich i Deutsjland.........’ ‘Deutsjland...... sjtad Siegen...... Applebek... Hannover...... an de kante va Vrankriek...... glazere baanhoof-rrr-rrr-duivel-duivel-verrek’, viel Kompels plotseling in.
‘Hoat de moel kael’, bulderde Driek woedend, ‘val neet ummer d'r tusje went versjtendige luuj an 't kalle zint.’
Kompels lachte en zweeg.
‘Ich vertelde-n-'m, dat ich i Deutsjland,’ hernam Vinders z'n verhaal, ‘ins ee kapelke how zie sjtoa in eene busj mit geene hillige d'ri mae i plaatsj va-n-eene hillige eene sjieper’.
| |
| |
‘Wie koam dae da doa‘?, vroeg Frens.
‘Dat zal ich uch zegge. Vreuger joare sjtong natuurlig waal eene hillige d'ri. Mae doe koam ins ee hoemelwaer en 't raegende waereweuf. Doe koam dae sjieper langsj 't kapelke mit de sjoap en zat d'r hillige d'roet i g'nne busj en gong zelf in 't kapelke sjtoa. En doe zag e taege d'r hillige: Doa kons baeter i g'n raege sjtoa wie ich.’
‘En wat gebuerde? Hae koam nog neet mie droet!’
‘Zow dat noe wirkelig woar zie?’, aarzelde Neris.
‘Och wat, sjaele kal en biegeloof’, zei Sjef.
Zos doe eene-n-ouwe man met één vinster sjaele kal en biegeloof loate verkoope. Ich zal dich nog ins get angesj vertelle. Zoe wie vier hie op 'n Hej i g'n Kirk 't likwie puene van d'r hillige Kornaelis, zoe hub ich op 't pruusjisj 't likwie gepuent va Ooze-Herr-God’.
‘Maria Joezep’, schrok Hanna.
‘Wie zoog dat dan oet?’ vroeg Driek.
‘Dat how ee jüdde-n-aawaese mit eene roe baard en om de zieve joar koam d'r Busjup zelf en doog 'm d'r baard aaf’, was 't antwoord.
‘En hubt ier uch zoe get loate wiesmake’, vroeg Sjef, terwijl hij uitbarstte in een lach.
‘Wiesmake!’ riep Vinders, ‘wiesmake!’ D'r
| |
| |
geloof verleest d'r alleneuj mit dat verdamd laeze’.
‘'t Gebuere zieker raar dinger in de welt’, opperde Sjek van 't Berbke. ‘Ich zal uch ins get vertelle wat mie groetvader ueverkomme-n-is in d'r tied wie e d'r keezer Napoleon deende’...... Bij het horen van de naam Napoleon, veerde Kompels op met de uitroep: ‘Appeleom!’ en probeerde met de hand tussen z'n vest de bekende Napoleontische houding na te bootsen.
‘Zet dich!...... riep Driek woedend.
Kompels lachte en ging zitten.
‘'t Gebuerde,’ vervolgde d'r Sjek, ‘wie d'r trop woe mie groetvader bie deende urges i Broabant loog. Ze woare-n-igekwarteerd gewae op een boerderie. De luuj op de boerderie woare good en wie de soldoate voert mooste verdudsjde d'r sersjant, eene lange Fransoes, d'r boer, dat 'n 'm vuer dank van de ratte wol aafhelpe.
‘'t Woerd eene groete hoop strue in de hoeswej brach en doe gong d'r sersjant, laezentaerend in ee roed beuksjke, om dat sjtrue haerloope’.
En doe koame ze!...... prozessioensgewies!...... oet de sjtel,...... oet g'n sjuur...... oet g'n hoes ...... ratte...... ratte...... en nog ins ratte...... En allemoal kroope ze in 't sjtrue.
D'r boer woerd gans zienewegtig en wol d'rektemang d'r hoop aasjtaeke. Hae holde ziene vuur- | |
| |
sjlaag oet 'n tesj. Sjwaegele kante ze doe nog neet.
‘Halte là’, zag d'r Fransoes,...... d'r altvater mot nog komme!...... En doe koam d'r altvater van de ratte...... ee deer wie 'nne knien!...... Gans gemuutlig koam e d'rop aa en kroop ooch noa d'r wusj onger.
‘Noe sjtekt 't mer aa’ zag d'r Fransoes, en sjtook zich 't beuksjke weer i g'n tesj.........
‘En wie mie groetvader ummer zag, hubbe ze doa saer melaeve geen rat mie gezie’.
‘Biegeloof! Allemoal biegeloof!’ riep Sjef.
Onder het rumoer, dat nu ontstond, met heftige uitroepen van Vinders, d'r Sjek en d'r Driek, nam Kompels z'n Napoleontische houding weer aan en verbaasde het gezelschap met de mededeling: ‘Appoleom, sjtong in d'r pallas va Versalje...... zoe...... zoe......’ en hij schikte en verschikte tot hij de juiste houding meende gevonden te hebben. Toen wees hij op een lege stoel en vervolgde op z'n duitsch......, ‘und dort sass sein Sohn, König von Rom!’
Zijn blik dwaalde rond en ontmoette die van Sjef...... en...... Kompels ging kalm zitten met de woorden: ‘Jong doe vernuks mich neet’......... De storm dreigde thans echter op zijn hoofd neer te komen, maar dit voorkwam hij zeer diplomatiek door Marie toe te voegen: ‘Sjut hun allemoal ee glaas bier i Marie’.
| |
| |
Nu keerde de verontwaardiging zich echter weer naar de arme Sjef.
‘Biegeloof?’, riep dr Sjek, ‘gelufs doe ooch neet an der waerewoof? Gank da mer ins mit donker waer 's nachts om twelf oere langs d'r Haesberg op Haele-n-aa. Doa is 'n al mennig-eene i g'n nak gesjpronge en mit gereje bis Haele.’
‘En tusje Sjwier en Wienesroaj sjteet een eek die zeevert’, zei Driek.
‘Zieker wen 't geraegend haat’, schamperde Sjef.
‘En d'r vuurman?’ vroeg Sjek, ‘besjteet dae ooch neet? Dem hub ich angesj al mennigmoal zelf gezie, boave-n 't ven i g'n hej.
‘Heusj mansluuj! kekt neet e zoe hel’ suste Neris, ‘me kan toch ook reujig kalle. Ier makt d'r jong nog gek’.
Toen vroeg hij aan dr Sjek: ‘Haat dae groetvader va dich nog get angesj belaefd?’
‘Nee’ was 't antwoord, ‘get besongesj hub ich angesj neet van 'm vernomme’. De Ingelendesj hubb-n-'m vas gezat. Hae wonde-n-i Lutteroa en hae is, wie ich ummer g'hoerd hub, te voot van Engeland oet heevesj komme. Ueverdaag sjleep e en 's nachts leep e, en e rigde zich op nieks angesj wie op der Joepieter en op 't zieve-gesjtaerte.
‘Da moos e waal good konne sjwumme, angesj wuer a verzoape’, merkte Sjef op.
| |
| |
‘Doa is hae weer’, riep Vinders driftig, ‘da liet e dich rondtoevele dat dich d'r duivel kiet en da wilt e de luuj loate verzoepe!’.........
‘Loat d'r jong toch i row’, zei Hanna. ‘Ier zeet aevel ooch ummer op 'm an 't ensjelle’.
‘'t Is mig egaal’, protesteerde Vinders, ‘da mot 'n os oog reujig loate kalle en neet ummer uever biegeloof brazele’.
‘Ich zal uch ins een duivelsgesjichte vertelle’, begon Driek. ‘Ich hub mich loate vertelle, dat urges eene pastoer wont dae ummertoe d'r duivel vuer zich züt en gans zienewegtig d'r va-n-is woere. Dat wuer komme wie 'n ins d'r duivel hej wille-n-oetbanne. Doe mot e zich versjproake hubbe. I plaatsj va te zegge ‘de duivel verdwijne’, hej e gezag ‘de duivel verschijne’ en saer dae tied zeug 'n 'm ummer vuer zich danse’. ‘Joa, de geestelige mach is groet’, knikte Hanna. ‘Woe wont dae pastoer?’ vroeg Vinders.
‘Dat weet ich e zoe krek neet’, was 't antwoord, ‘mae 't moet urges in de proviens Limboerg zie’. Door deze woorden werd een snaar getroffen in het dadaïstische gemoed van Kompels en zonder zich aan de mogelijke verontwaardiging en de woede van de aanwezigen te storen, bulkte hij op een deun en cadans, tot nu toe onbekend in de cultuurgeschiedenis der volkeren:
| |
| |
‘Traurig is die bevolkieng,
Van onze proviens Limboerg,
Doa kan de ganse politsei nieks make.
Daar komen ze met dieke buiken,
En de werkman moet arbeiden,
Voor dertig gulden zweten,
Traurig is die bevolkieng,
Van onze pro-ho-viens Limboerg.’
De rust en orde dreigden thans geheel te loor te gaan. Hanna drong met klem aan op sluiting van de bijeenkomst, en nadat Marie haar rekening had geïnd, ging het gezelschap na enige strubbelingen uiteen.
Het was intussen donker geworden.
Kompels deed klaarblijkelijk op zijn reis langs de baan weer verse indrukken op, want men hoorde de klanken van zijn lied langzaam wegsterven naarmate hij verder trok............
‘En dan komen ze geloope,
Traurig is die bevolkieng,
Van onze proviens Limboerg,
Daar kan de ganse politsei niets make,
Traurig is die bevolkieng,
Van onze pro-ho-hoviens Limboerg.
|
|
Auteursrecht onbekend