Honderd en twintig kilo vlees naar de haaien!
De hele familie stond saamgedrongen voor het hok en keek naar het cadaver. Heesmans, zijn vrouw, Miel, Leentje met de sproeten, de lange Sep en de tweelingen Driek en Frieda, de nakomertjes.
De een zei wat, de ander zei wat, maar het was allemaal even droevig.
‘Wie is 't meugelig, wie is 't meugelig, ja noe zek mich ins wie 't meugelig is’! zei Heesmans. ‘Zouw 't zich doed verjrekt hubbe?’ opperde Leentje schuchter.
‘Doe bis eene gek’, sakkerde Heesmans, ‘woevuer zow zoe deer zich da noe versjrekke?’
‘Mae Pap, 't keus toch zie’, zei Miel.
‘Ow wat, domme kal, versjrekt, versjrekt,...... Non-de....’
‘Pap noe vlook toch neet’, smeekte Frieda met tranen in de ogen. ‘Vier weete-n-'t toch ooch neet, en vier konne toch ooch neet d'r vuer’.
De goede vrouw Heesmans omklemde zwijgend met beide handen de arm van haar man. Tranen biggelden langs haar rimpelwangen. Ze zuchtte. ‘Noe zek mich toch ins...’ herbegon Heesmans, ‘noe zek mich toch ins wie 't himmelstaere-sakkerallement... non-denon-de....’
‘Pap! Pap!’ riepen de meisjes....
Toen hief vrouw Heesmans de handen ten hemel
Auteursrecht onbekend
