Het nieuwe Hoornse speel-werck

Walgende afkeer.

Toon: Brande la mes.

HOe! mient Truitje, dat ik heur vryen

Zel, om dat zy is ryk begelt?

Neen: Ik ben zoo niet gestelt;

En ik zoume niet keune vlyen,

Om te leven, met ien Wyf,

Die zoo leelyk is van lyf.

Want heur gapende katuilsoogen,

Glimmen, as ien bequylde koek,

En staan ellik, na ien hoek

Van heur bochtige kaken, gebogen,

Even iens of ellik meest,

Voor zen makker waar bevreest.

Tveurhooft, bultigh en vol van ployen,

Kan heur, asse leidt in het bedt,

'S seumers dienen, veur ien net,

Tot het vangen van bytende vloyen.

Tplatte neusje heeft ien spleet,

As ien wagenwegh soo breet.

[p. 400]

4

En men ziet 'er stadigh uitdruipen,

 

Eene dun en zypende vocht.

 

Doch niet zoo ien (of je docht)

 

Daar de Goden haar dronken an zuipen.

 

Maar (zoo ik de waarheyt gis)

 

Lyk de dau van snotlip is.

5

Tvel is zoo glat, om om over te stryken,

 

As ien gekookte verkenszwoord.

 

En heur montje is geboort,

 

Met ien paar lipjes, as Biemsterdykken.

 

En van kleur zoo bloozend root,

 

As de zool van 't kallefs poot.

6

Heur vermollemde botertanden

 

Staan zoo cierlyk in de laagh,

 

As de tanden van ien zaagh

 

Uitgeschaart op ysere randen,

 

En 'er blaast ien aaffem deur,

 

Lyk ien havenbruit van geur.

7

Isze wat ruimpjes begaaft van monde?

 

Daerom isze nier te min

 

Wel verzien, van kevelkin,

 

Pas zoo langh als de brugh van Londen,

 

En deurkropen van de mat,

 

Lyk het half geëten Brat.

8

Ik beken 't ze laat heure vleghten,

 

Wel aanlokkelyk toyen op.

 

Maar ik haat heur vuile kop:

 

Want men zou schier een Stat beveghten,

 

Met het leger krygsluy, dat

 

In heur tuiten is bevat.

9

Z' is vry kortjes en grof van leden:

 

Doch dat is noch de minste schult;

 

Maar heur rugh is zoo gebult;

 

Datm'er langs ten Hemel zou treden,

 

Lyk de Reuzen, om de Goôn

 

Te bestormen, in heur troon.

[p. 401]

10

Zoo ik dan zoo ien Truitje gaan vryen,

 

Om dat zy dapper is begelt?

 

Neen ik ben zoo niet gestelt;

 

En ik zoume niet keune vlyen,

 

Om te leven, met ien wyf,

 

Die zoo leelyk is van lyf.

 

 

 

Si mihi taleis bonus

 

Concesserit treis Iupiter,

 

Diti daturus sim duas

 

Auferret ut superstitem.

 

 

 

Secundus.

 

 

 

ZOo my, uit gunst, de Hemel quam beschenken,

 

Met zulke drie: 'k wed, zonder lang bedenken,

 

Dat ik de doot, tot loon, daar twee van gaf,

 

Op dat zy trok de darde strax in 't graf.