Het nieuwe Hoornse speel-werck
(1732)–C. Groenveld, Pieter IJsbrand van der Hof, C.G. Kleyn–
Auteursrechtvrij
[pagina 359]
| |
Opstond; om eens na te soecken
Wat in dees en gene Boecken
Was te vinden: Toen ick sat:
Lagh de Bruyns Banket-werck open,
(Dat men noyt te dier kan koopen,)
Daer ick smaeckelyck van at,
'k At myn ziel vol goê gedachten;
Tot de slaep my quam verkrachten,
Dat de Droom-godt daet'lyck sagh:
Die my aenstondts op een wagen
Liet na 's Gravenhaegh toe dragen,
Daer ick op dien selfden dagh
Aen quam, en my strack ontmoeten
Een, die my beleefd'lyck groeten,
En my voort een groote Zael
Aenwees, daer ick veel Bancquetten
Sagh op Marm're Tafels setten.
Seecker Juffrouw, wel ter tael,
Liet door haer geswinde Boden
Al die 't aengingh, binnen nooden:
Eerst verscheen d' oprechtigheyt
In een suyver kleedt omwonden,
Noyt besmet, noch noyt geschonden,
Noyt van leugentael misleyt.
Daer na quam met vlugge schreden
d' Onvermoeyde vlyt intreden,
Met de waerheyt aen haer zy,
Vergeselschapt met getuygen,
Die voor gunst noch afgunst buygen:
Daet'lyck volghden op een ry
d' Eer en Achtb're Magistraten,
En verscheyden Ondersaten,
Meê op 't heerlyck Feest gebeên.
Eynd'lyck komt een Jonghman binnen,
Y'l van Hooft en licht van sinnen:
Maer nu heel bedaert van reên.
| |
[pagina 360]
| |
Dees' dan stemmigh, groet de Gasten,
Bad haer vriend'lyck toe te tasten
Van het geen sijn Disch vermocht:
't Geen gedaen wierd. Na den eten
Wierd de tydt met vreught versleten:
Tot Diana Fackels brocht.
'k Had dus langh gewacht met spreecken,
En de Kamer door-gekeecken,
En op alles nau gelet;
Dies ick opstondt, en de Maeghden,
Die de Tafel dienden, vraeghden,
Om wiens wil dit wierd' geredt:
Met quam d' eerste Juffrouw byme,
En sey vriendtschap, ick verblyme,
Datje vraeght wat dit beduyt.
Wilje weten wat hier om,, gaet?
't Past niet datje dan soo stom,, staet:
Maer drinckt eerst de Roemer uyt
Op de welvaert van Namtuos,
Eerst gebonden, maer quam nu,, los
Door sijn wel-bespraeckte tongh;
'k Segh u dat myn seggen waer is,
Hy is Openbaer Notaris.
'k Seyd Mevrouw hy is te jongh
Om in sulcken Ampt te treden.
Vinnigh voer sy in myn reden
Met een toorenigh gemoedt:
Meenje, seydse, dat de wysheyt?
Is gebonden aen de grysheyt?
Neen, die sulcke proeven doet
Als die Jonghman hier gedaen,, heeft,
En het uyterst' uyt-gestaen,, heeft;
Is wel waert te zyn begroet
Voor die geen, die ick hem noeme,
'k Hoef sijn saeck niet op te bloeme;
Want sijn kennis maeckt het goet,
| |
[pagina 361]
| |
Dit haer heftigh, deftigh praten
Had sy noch niet na-gelaten,
Soo d'er geen veranderingh
In de Kamer was verschenen,
Daer sy strack haer oor gingh lenen,
Daerom ick oock van haer gingh.
Met ick om-sagh, sagh ick Hymen,
Die een Brief had, 'k docht 't zyn Rymen
Van het een of 't ander Paer,
Die hy hier wil laten lesen.
Maer my docht ick in sijn wesen
Wierd een and're swier gewaer:
Want hy gaf terstondt een teken
Dat hy was gesint te spreecken,
Yder gaf hem voort gehoor;
Vrienden, seyd hy, 'k ben gekomen,
t' Wyl ick vlytigh heb vernomen,
Na een Jonghman, die ick voor
Menigh duysent Jongelingen
(Die my stadigh lof toe singen)
Heb verkoren. Met hy sweegh:
Stondt men vast verbaest te kycken,
Niemandt kond hier oordeel strycken;
Tot 'er soo yets neder seegh:
't Leeck wel na een naeckten Engel,
Die een Boogh had. Wech jou bengel,
Seyd Namtuos, wech van hier,
't Guytje lachte, en hy mickte
Op sijn boesem, dat ick schrickte,
Want hy leeck terstont vol vyer.
Ongewoonte deed hem klagen.
Hymen stond niet langh te vragen
Wat hem schorte: maer ontsloot
Stracks een Doosje als een Koffer,
En sey, Vriendt, sie daer ick offer
U, ter hulp, een dier kleynoot,
| |
[pagina 362]
| |
't Is een Parel, die in Goudt,, sit,
Niet gemaeckt van eenigh Gout,, smit:
Maer die d' edele Natuir
Bracht te voorschyn uyt het duyster.
Siet, haer ongemene luyster
Bluscht u onuytblusch'lyck vuir:
Doch vernoeght u dit Juweel,, niet,
Diens gelyck men niet heel veel,, siet?
'k Heb 'er noch een, soo ick meen,
In een Doos met Roose-bladen.
Koelt die meer u schroockigh braden?
Neemtse, 'k ben 'er meê te vreên.
Uyt had Hymen, en seyd Amen.
Al de hoofden gingen t' samen.
't Gantsche huys scheen vol crioel.
Luyten, Fluyten en Cornetten,
Dwars-pyp, Harpen, Schuyf trompetten,
Bas, en Cyther, en Fioel:
En al wat tot vreught bequaem,, was,
Soo de klanck maer aengenaem,, was,
Scheen dat daer te samen quam:
Voorts verschenen negen Maeghden,
All' met groen verçiert, 't behaeghden
Yder, die haer komst vernam.
Met het op-gaen van haer stemmen,
Scheen de vreugt eerst recht te klemmen:
Maer het wierd' wel soo eens schoon;
Toen men daer een Bed van Roosen
Braght, en seyd, wilt u verpoosen;
Want Apollo brenght een Kroon
Van Lauw'rier en Myrthe-bladen,
Die hy, sonder langh beraden,
Setten op het jeughdigh hooft
Van Namtuos, die, die Eer,, gift,
Weêr vereerde met een Eer,, schrift,
Toen wierd stracks het licht gedooft:
| |
[pagina 363]
| |
Daer stond ick geheel verlegen,
'k Socht in 't duyster na de wegen,
'k Vond in 't end een lange leer,
Die, door swackheyt, dapper kraeckte,
En in 't klimmen brack. 'k Onwaeckte,
En quam by myn Boecken neêr.
P.Y. van der Hof.
|
|