Het nieuwe Hoornse speel-werck

Weer-klanck Van 't voorgaende klinck-dicht.

INdien ick kundigh was in velerhande spraecken,

Of sprack ick noch Latyn, me dunckt ick sagh myn breyn

(Met,..) wel haest vervormt in een Fonteyn,

Die vloeyt en overvloeyt van vloeyend Rym, wiens smaecken
Soo soet en geurigh zyn dats' ons aen 't lacchen maecken;

Maer nu ick dat onbeer, soo speelt men hier geen reyn

In 't roemen van myn werck: myn gaven zyn te kleyn,

[p. 284]

 

Myn onkund al te groot tot sulcke groote saecken.

 

Niet dat ick voor my neem om voort te rusten, neen;

 

Uw Klinck-dicht geeft my moet, en toont d'onmoog'lyck heên

 

Van 't well', dat uyt den geest sijn oorspronck heeft, te stoppen.

 

Maer dit 's myn seggen, dat IN ELK geen konst is; d' een

 

Kan dit, en d' ander dat. Soo dat ick dan met reên,

 

Als and're Dichten, my bemoey met Koper-kloppen.

 

 

 

C.G. Kleyn.