|
| |
| |
| |
Zamenspraak Tusschen eenen Minnaar en de Echo.
VErborge Boschgodin, die vaerdigh, om te hooren,
Een yder zyne stem te rugge kaatst in d' ooren,
Wat is uwe oeffening, twyl, in den naren naght,
Voor myn gewolde Vee bezorgt, ik houd' de waght? Ickhoud' de waght.
Maer houdt gy mee de waght, met onse Harders knapen?
Wat is u werrek dan, wanneer de Harders slapen? Slapen.
Hoe! slaept dan d' Echo mee? dat was my noit bewust.
Wat soeckt ghy in den slaap, Godin, vermaak oft rust? Rust.
Indien de slaap geeft rust, aan afgematte zinnen,
Wat schort my, dat ik ook den slaap niet kan beminnen? Minnen.
Wat reden, dat door min het slapen van my vlucht?
Of woelt myn geest te zeer, in klaaghelyk gezucht? Gezucht.
Wat's d' oorzaak dat in my het zuchten zoo gereet leit?
Doet dat een schoonheits glans, oft hatelyke wreetheit? Wreetheit.
| |
| |
Maer wie stort in myn hart, door wreetheit zulk een pyn?
Is 't Cloris oft Luzinde, oft Daphne, oft Rosalyn? Rosalyn.
Ach! lieffelyken naam! vermaak van myn gedaghten,
Zoo zy my gunstigh was. maar laas! nu stof tot klaghten. Klaghten.
Gelukkigh noemde ik vaak, die zoo een schoone kent.
Maar wat geeft my dat luk, in myne mis ellend! Ellend.
Wel is 't ellend, daar toe geen weerga is te vinden,
En ach! wat middel, om myn' smarten in te binden? Binden.
Hoe! binden? meenje dat ik razend' ben van min?
Wat zal ik binden, zegh, indien ik volge uw' zin? Uw' zin,
Ja, ja! gy wilt dat ik myn' zin zal van haar trekken.
Maar wat kan zulk een kraft in myn gemoet verwekken? Wekken.
Wel! wekken? wat is dat? ik slaap nu immers niet.
Spreek klaarder, op dat ik versta, wat gy gebiedt. Gebiedt.
Gebiedt? maar dat heeft zy, door haren glans, vertreden.
Weet gy nu raat, om 't weer te krygen? geef my redens: Reden.
Dat 's voor een doofmans deur: ik haat verlost te zyn.
| |
| |
De min behaaght myn ziel', hoewel ik leve in pyn. Leef in pyn.
Ik zal. Och! oft ik maar haar hartheit eens kon breken,
Door blyk van trouwe liefd', terwyl ik haar ga smeken! Ga smeken.
Tot noch bad ik vergeefs. Maar meenje, dat myn smart
Haar noch eens treffen zal, indien ik vast volhard'? Volhard.
Maar zoo ik door geen dienst haar weermin kan verwerven,
Wat middel is 'er, om myn droefheit te doen sterven? Sterven.
O ja! indien 't geschien kon, tot getuigenis
Van myne opregte minne, ik storf voor haar gewis. Gewis.
Ach! kon myn Rosalyn, die waarheit maar gelooven!
Haar gunst zou strax het vuur van myn verdriet uitdooven. Dooven?
Ja. Buight een maaghdlyk hart niet, voor het zoet gewelt
Der minne? oft is 'er iets, dat meer in 't vryen gelt? Gelt.
O slaafze zielen, daar geen reden op kan vatten!
Wat is 'er waarder als een trouwe liefd te schatten? De schatten.
O neen! de liefde schaft een zieleazend zoet,
En wellust, die niet komt in achting, by het goet. By het goet.
| |
| |
Maar zou een zoete maaght geen ware min vergelden,
Zoo niet zoo ryk een schat, als zy heeft, die verzelde'? Zelden.
Staat mee myn Rosalyn getekent, in dat boek,
Zoo weet dat ik vergeefs, naar heure weermin, zoek'. Zoek.
Helaas! ik vreeze. En ach! zoo ik het waar bevinde,
Hoewel ik nimmer haar, om gelt oft goet, beminde,
Myn leven zal niet zyn, dan pynlyk ziel-gequel.
Maar, Echo, deert het u, zoo, zegh tot troost: vaar wel. Vaar wel.
Montibus & sylvis, studio jactabat inani.
|
|
Auteursrechtvrij