Spreeckende schildery
(1646)–Sibylle van Griethuysen–
AuteursrechtvrijDit vers, tot wraeck en haet
| |
[Folio M2v]
| |
Eylshemius getart, en van de Koorts bestreeden
Ruym sestien maenden langh, door al sijn vroome leeden;
Hy moet na 't Valder toe, en op der Bethels stoel,
Al brant hem 't rechter lidt, al is hem 't slincker koel.
Jehova! als ghy wilt, wat salder dan an schorten?
Hier hoortmen Petrus stem, als uyt den Hemel storten
Ruym darde-halve uyr, en noch al eeven fris;
Hoe vlucht de rappe doodt, als Godt sijn geessel is!
Hier neemt hy sijn begin uyt Moses eerste Schriften,
Daer Jacob tracht sijn slaep wat nader om te siften;
Ten tweeden, wat sijn droom voor vruchten heeft gewerckt;
Ten derden, op wat kracht hy sijn beloften sterckt:
Dus deelt hy desen Text in drie verscheyden deelen;
Ga naar margenoot+ Maer laet u vierigh oogh op-elck wat nader speelen,
Hy deelt uyt yder deel, verdeelde rijcke stof,
En om hier kort te gaen, door-siet dit heerlijck hof;
Door-siet de wijsingh hier van 't Nieuwe Valder Bethel,
Door-siet den vreugden-dach op Embdens gouden Zetel.
Hier is in open druck soo goddelijck bereyt
Den Hoeck-steen, het begin, door Petrus vast geleyt;
Hier is in open druck, nae 't welck wel duysent Zielen,
En duysent boven dien, soo brandich derwaerts vielen,
En hoorden met vermaeck het suyvere geluyt,
't Welck Petrus hel Basuyn blies voor een yder uyt;
Hier ist geleerde werck, hier sal't sich selven prijsen,
Het sal een grage Ziel ten Hemel op doen rijsen;
Het bracht inder daet sijn vruchten soo te weegh,
Dat ijder stort sijn beurs met groote sommen leegh,
Daer ghy, mijn Heeren, ja oock geensins waert de minste;
Waer is het om gedaen? om Valder Bethels winste,
| |
[Folio M3r]
| |
Om 't Goddelijcke Choor t' ontsluyten voor die geen',
Die sonder vallen poogt na 't Heylich Bethel heen.
Geluckich zijn die geen', die sulcke brave Gooden
Heeft boven sijn bestier, in wetten en gebooden,
Daer niet alleen 't bevel, maer 't dier-gekochte gout,
Uyt liefde van sijn Godt, geheele Kercken bout.
O Hemel! wat verschild! dit kunnen die getuygen, Ga naar margenoot+
Die voor een Esels trop vernedert moeten buygen;
Die voor haer oogen sien, hoe dat der Kercken goet
Wort in het riet gejaegt, door 't Patagons gebroet;
Die 't Heylichdom, Helaes! verwisselen aen Swaerden,
Om 't alderheylighst bloet te storten op der Aerden,
En holpen (wast te doen) den suyversten van kant,
En scheurden over eynd' den Godt vergeeten wandt;
Ja hielden Stoel noch Kerck, maer 't Hemelrijck geslooten
Voor dien, die Christus Roept, als ware dis-genooten,
Maer lof, Jehova! lof, sta by dijn volck, ô Helt!
Soo heeft noch Kercken-roof, noch dreygen geen gewelt,
Wel an wat isser van? sulck' schrickelijcke straffen,
Als desen staet te deel, by Honden die daer blaffen,
By 't grillige gespens, by Tovenaers, in 't dal,
Daer niet dan Solpher-vlam voor eewich wesen sal;
Sulck overgrooten Vreugd' staet weder te verwachten,
Voor u, Ha ware Goon! in 't Rijck van Godts geslachte,
Daer duysent duysentmael, en meerder Eng'len staen,
En bieden u haer dienst in 't Heylich Weesen aen:
Jehova gun, en geev' u, trouwe Onder-saten,
Doch Herten soo besnoeydt, die nooyt het goede haten,
Die drijv' u Geesten an, dat door haer rappe pen
Dit noyt volpresen werck door al de Werelt ren;
| |
[Folio M3v]
| |
Jehova gun, en geev', dat deses Texts verklaringh'
Door yders harten gae, ter eeuwiger bewaringh';
Dat leringh, vrucht en straf, en watmer meer bevint,
Den Duyvel, Hel, en doot, en alles overwint.
Jehova gun en geev' (O Architect van 't Bethel!
Die nu al-rede praelt in 't Hemelrijcks gezetel,
Die naeuw genoot den tijdt, dat Bethel gaf sijn stem,
Of Godt nam u tot hem, in 't eeuwich Betlehem,)
Dat also langh dit rondt beswangert gaet met sonden,
Dat uwen Bethel meer, en meerder kerft in wonden;
Dat uyt dees' hooge Burgh, soo scherpe schichten gaen,
Die in der boosen hert, met een gezitter slaen.
Ick wenscht' noch boven dien, daer ghy prent vaste stijlen,
En steunsels met u handt: doen 's Doodts vergifte pijlen
U druckten in u hert, en toond' met stercke kracht,
Hoe vierich ghy den dach van 's vleesch's verrijsingh wacht;
Dat daer ghy flux daer na des werelts woeste paeden,
Vol laster en verdriet, hebt van u rugg' gelaeden,
Daer ghy nu swiert en swayt met Jesus suyvre staf,
Hier rust dees' Bethels Architect,
Wiens doot d' onsterflijckheydt verweckt,
Martinus Faber Rust hier, ach!
Die menich Rijck soo scherp besach,
Dat yder uyt sijn wesen las
Wat Goddelijck en geestich was,
Tot Zoylus priemd' sijn laster-tongh,
En Faber slof blijgeestich songh.
Hier rust dees' Bethels Architect,
| |
[Folio M4r]
| |
Wiens Ziel' by Godt een Son verstreckt,
Hy wenscht' den dach met heeten dorst,
Tot eens der Gooden Grooten-Vorst
Beyd' Ziel en Lichaem voor sijn throon
Beschenckt' met der genaden loon,
Sijn hoop is heerlijck nu betaelt,
Daer Jesus met sijn zeegen praelt.
Juygt Embden! bly geschal; Juygt, Oost beroemde Vriesen,
Ter eeren van dees' Kerck, en wijdt vermaerde Stadt,
Wiens sloyer blaeuw en gladt, sijn hooft niet sal verliesen,
Soo langh den diepen Eems op staelen anckers spat.
Hoe straelt d'albast're sael voor dien, die inden reegen
Door dijck en dammen treedt, door modder en door plas;
Stort Hemel, stort doch neer, een weynich van dijn Zeegen,
In Vlecken, daer dijn naem, soo teeder is als glas.
Ick sluyt', en bidd' voor 't lest Regenten en Godts Posten,
Ontfangt dit Damster Loot, in plaets van louter tin,
Gedenckt dat brein, noch pen, niet suyverder en losten,
Maer dat ick ben en blijf, u gunstige Vriendin.
SIBYLLE van GRIETHUYSEN. |
|