Spreeckende schildery
(1646)–Sibylle van Griethuysen– Auteursrechtvrij
[Folio M1r]
| |
Aende Edele, Gestrenge, Erentveste, Hooghgeleerde, Wijse, ende seer voorsienige Heeren, Den Heeren, Borgemeesteren, ende Faedt der stadt Embden, op het voortreffelijck gebouw van't nieuwe Valders Bethel;
| |
[Folio M1v]
| |
Daer ghy een Tempel draegt op't Valder,
Ter eeren van dien grooten Godt,
Tot wien de paeden gaen veel smalder
Als tot een woesten Heydens cot.
De daeden zijn getuygh, ghy als getrouwe Vad'ren,
Als snoffelaers in't boeck van Godts gewijde blad'ren;
Die, als des Heeren Woort ontleedt wort op sijn plaets,
Treedt voor, en dapper an, als opperste Soldaets.
Ha Hemel! wat gestrael! hier wort in't kort bevonden,
Hoe dat van jaer, van maendt, van dach, van stond op stonden,
Het Bloeyende gehoor sijn Temp'len so verswackt,
Dat 't ledich Valder-pleyn na vry een vaster smaeckt.
Hier treftmen een besluyt, hier tastmen in sijn kassen,
Daer't stof van Peruaen in volheyt scheen gewassen;
Hier past voor eerst, en al een dapp'ren Architect,
Wiens oogh, en was bestier, voor elcks beginsel streckt,
Hier is men weder t'huys, men hoeft niet vreemdt te soecken,
Tot daer den Lelij-vorst trotseert met al sijn kloecken;
Men past op Roomen niet, Italien, noch't rijck
Van't groote Griecken-landt, Sicilien die strijck
Sijn masker voor't gesicht; ja selfs de hooghste bergen
Der Alpen en Pyreen, die laeten sich hier tergen,
En buygen voor den Eems; hier isser een, die al
Dit neerstich heeft besocht, met menich vreemder dal,
Alleen, alleen uyt lust, om wijsheyt te vergaeren,
Dees' nu is ruym de tijdt van achtien ronde jaeren,
Raets-Heer, Ingenieur, en Architect geweest,
Voor wien Apelles selfs vast zittert, schrickt, en vreest.
Om kort, en met een woort, behoudens yders gonsten,
Hy toetste meer voorwaer, dan seeven Vrye-konsten;
| |
[Folio M2r]
| |
Dien valtmen hier an-boort, dien soeckt men tot het werck;
En soo rijst in de Lucht de Nieuwe Valder-Kerck,
Ick hebb' dien meed' gesien van buyten op getoogen,
Van binnen ongedaen; sulck wonder in mijn oogen
Deed' rollen uyt mijn pen, soo haest ick in den Dam,
En weder in't bestier, van't voor'geweesen quam.
|
|