Over de loflijke Dichts-Verklaringe der Spreucke des Hooghen Liedts Salomonis, Capittel 1. vers. 4. Ghecomponeert voor de E. E. Juffr. Sibylle van Griethuysen. Klinckert.
KOomt, wack're Geesten, koomt, die meer als't Mensch'lijck achtet,
Die't sichtbaer nat entvliest; meer als op tijd'lijck siet,
En ander d' oogen-strael op's Conings Hooge Liedt,
Diens Godlijck Dicht en Klanck, op heyl'ge Ooren wachtet:
Koomt oock, gy, die noch leght, door eygen quaet, verkrachtet,
En leer, Gesicht off Oor, dit Boeck, dat men u biet:
Ay! hoort Godts Zangeres, en trou de Werelt niet,
Eer't zielig Luchtje ruymt, waer door sijn Lijff versmachtet:
Hier singt een Juff're Stem, van d'heyl'ge Zielen-tocht,
En hoe den Loop begint, en waer't den Looper brocht;
Voeg Stem in sulcken Rey, die Hemels is, en Heylich,
En danck Sibylla, die 't Verstandt maeckt kennis-wis;
Diens Vrouwelijcke Penn' der Deucht Op-weckster is:
Haar Handt wijst Waerheyts wech, die quaet-vry is, en veylich.
Vervolg.
ZOng dit de Keel van Philomeel, in't wilde,
Diens Fluyten-slach dy zonderling beviel;
Soo kom, en hoor een op-getrocken Ziel,
En geeff 't ghehoor niet vruchteloos te spilde:
Hier schenckt Sibyll' haer Sangen, Godlijck, milde:
Gy vraegt misschien, hoe komt een Vrou daer an?
Wel hoe? mijn Vrient, off is dit 'teerste dan?
Gelijck't niet is, met recht dan twijvel stilde:
Doch, denckt gy weer, off spreeckt, een Vrou is teder:
Auteursrechtvrij