Spreeckende schildery
(1646)–Sibylle van Griethuysen–
AuteursrechtvrijAen-hangsel.DAer leyt nu mijn Pinceel, en 't Liedt is uyt-gesongen:
Ick bidd' nu al het Volck, met dick' en bruyne Tongen, Ga naar margenoot+
Dat ghy, op ijder woordt, vast Argus ooghen slaet;
En dat ghy Reghels leest, daer nauw een Letter staet.
Om reden, sal ick, nu, my wat ten rust begheven,
Maer, prangt den Hemel my hier noch een wijl te leven,
Off, soo gheen Donder-slach mijn Herssenen verplet,
So wordt een nieuw' Pinceel weer op't Panneel gheset,
Die niet alleen een veeg, een smeersel, denckt te strijcken,
Om Iulianus Hooft, en Vreters van veel Rijcken,
Om Ducq de Alves Neus, tot aller Wolven spot,
Die, voor den Anti-Christ, gaen liever als tot Godt;
Maer, sal, in teghen-deel, Justina, met haer Schalen,
Soo aerdich als sy leeft, voor al de Werelt malen,
Behoudens Eer en Gunst der Slaven van't Ghemeen,
Der Goden van ons Landt, tot steun van ijder een:
Godinnen, soo ghy wilt my uwen Nectar schincken,
Soo sal een Eed'le Vrouw uyt duysent Lichten blincken,
| |
[Folio D1v]
| |
Met uyt-ghedruckten naem; die menich Richter schent;
Die dus een Vonnis velt; en daer wordt soo ghekent;
Terwijl wy dan, met vlijt, dit Slot om hoghe bouwen,
En rucken dus, den glants der Mans, uyt Ed'le Vrouwen,
Dat vry den trosen Dogg', den Vorst van't Vaghe-vyer,
Sijn Mets'laers, onder des, sijn Knechten elders stier,
Te richten een Capell', dat met sijn opper-daecken,
Comt vijf-mael-twintich treed' beneden ons te raecken,
Dat rond' om even dicht met wanden staet verciert,
Daer Son noch Mane straelt, maer Slang' en Adder swiert,
Voor 'tVolck, dat soo veel Bloedts, onnosel, heeft vergoten,
Off yemandt, naest de vloeck der Spoocken, wech ghefloten;
Voor 't Volck, dat Menschen vreet, en selfs de Boncken schaeft,
Dat, uyt der Wesen Goedt, geheele Huysen graeft;
Voor 't Volck, dat stapels Turff aen kolen weet te stoken,
Daer, midden in den vlam, wordt Godes Loff gesproken;
Voor 't Volck, dat warm noch cout, maer tusschen beyden hijgt,
Dat, door de swarte const, soo vry wat Mackers crijgt.
En ghy, Pompeius, die de Tempels condt vercieren,
Daer Vesta Loff en Eer quam elck en ijder vyeren;
Rijst, rijst doch ijlich op, en soeckt een vaste Kluyt,
Die, effen hondert treed, leydt boven ons geluyt,
Bouwt daer een Wonder-werck, dat straelt van alle canten,
Als 't Christaline Glas, als't pronck der Diamanten,
Als Sterren, Son, en Maen, als 't alder-schoonste Licht,
Waer van het fijnste Breyn opt Verssen heeft gedicht;
Voor't Volck dat koppen schudt, om Menschen-Bloet te suypen,
Die, binnen sijn Portael, laet Spoock noch Wicker sluypen;
Voor 't Volc, dat niet vergeefs, draegt Scepter, Sweert, off Staff,
Voor 't Volck, dat Liefde voedt, en hackt de Oesten aff:
Doch, boven al, bereydt een Zetel, hoog verheven,
Voor haer, die dat Verhael sal worden toe-gheschreven;
Die 't spits gekneveld' Volck, en grijs en grauw bebaert,
Alleen niet maeckt beschaemt, maer oock de oogen claert:
Och! wou dien grooten hoop, (eer dat ick mocht beginnen)
Van dien wy zijn om-ringd', haer doch te recht besinnen,
Och! dat doch Duytslandt, eens, dat schoon verwoeste Dal!
Mocht comen tot den glants, als't bralde voor den Val!
Och! dat doch Enghelandt sijn eygen Mes wou rucken,
Uyt Lever, Hert, en Strot, en brieselen't aen stucken!
Och! dat den Spaenschen Gier, Serpent, en fellen Draeck,
Sijn eyghen blindtheydt sach! en dacht op Godes wraeck!
Iae, dat op naerder oordt, geen Bloedt-hondt dwong' Verstanden,
Geen dwars-hout sleept' ten toon, en poogde't recht te branden;
| |
[Folio D2r]
| |
Geen Hoer, geen Bastert-schuym, dien ouden grouwel liet,
Waer door men, heden noch, Gomortha voncken siet:
Geen, die de Priest'ren Baals, met fors en prats gedaver,
Ontsloot des Heeren Huys, om't voordeel van wat Claver:
Hoe lustich wou ick dan laveyen, met gheschal,
En roemen 't vroom bestier, en straffen niet met al;
Doch, wat ic breng in't licht, voor Stadts, en Dorp're Volcken?
Eerst neem ick mijn beraed', met hem, die Zee en Wolcken,
Die Hemel, Aerd', en Lucht, geschapen heeft uyt niet,
Wiens Oogh dat, over al, de minste Feylen siet:
Crijgt yemandt oyt een klinck, staet daerom niet verwondert,
Neempt die voor Knuppels aen, die danssen door het hondert;
Soo heeft ons Heylandt selfs soo menichmael gedaen,
En Godt gebiedt het ons; en daerom mach't bestaen.
Is 't Werck te slecht, ô Volck! ay! wilt my het vergeven,
Naest twee-mael derthien Iaer, en kend' ick Doot noch Leven;
En ruym dien tweden deel, soo ben ick vast bekaeyt,
Van't Doorn en Distel-kruyt, dat Menno had' gezaeyt:
Maer, hem zy Loff en Danck, in Eeuwicheyt gepresen,
Die my noch heeft sijn Born der Suyverheyt ghewesen,
O Heer! geeft yder een, al wat hy eernstich soeckt;
Iae, geeft-se 't Eeuwich Rijck, en Zegen, die my vloeckt.
|
|