De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

De tydighe hulp.

EEn man, in Switserlandt op een gheberghte, met een groot bosch bedeckt, verdwaelt zijnde, wiert daer

[p. 233]

van de nacht overvallen. Hy, niet verder gaen konnende, vermits hy niet wist waer hy sijn voeten setten sou, bleef staen ter plaets, daer hy was, om daer het overighe van de nacht te verslijten. Hy klom, vermits hy de Wolven oft Beren vreesde, op een dicke hoom, die by geval hol was, en viel daer in, ghelyck in een kuyl, oft in een ope gracht.

Toen den dagh gekomen was, wist hy niet wat hy doen sou, om sich uyt dit graf, daer in hy levendigh begraven was, te redden. Hy dé met sijn handen alle pogingen, die hy bedencken kon; maer vergheefs. Hy riep en kreet; maer al om niet: want hy was meer dan een uer gaens van de bewoonde plaetsen. Hy versleet dry daghen in dese bangigheyt, en wist geen beter raet dan sich, in dese perssende noot, vierighlijck aen Godt te bevelen, en, alle hoop van leven verloren hebbende, sich tot wel sterven te be-

[p. 234]

reyden. Maer een Beer, op dese boom klauterende, om daer honigh te vinden, daer op hy seer verleckert is, sette een van sijn pooten boven op de kant van't hol, daer de man inghevallen was. Dese man, gheloovende dat het een ander mensch was, die hem quam helpen, vatte dese poot aen, en hield die soo styf vast, dat de Beer, die bevreest wiert, de man om hoogh trock, tot dat hy aen iets anders vat kreegh, en de Beer los liet, die van schrick inghenomen, wechvlood, de man onbeschadight liet, en hem in deser voeghen van de doodt verloste.