De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

[p. 224]

Van een leeuw en een hont.

IAn Mocquet schryft in sijn reysen, dat alsoo hy te Maroco was, en de Stadt nauwkeurigh besach, dat hy oock gingh om de Leeuwen te sien, die in een groote steene muer, boven heel open sijnde, ghesloten waren, ende men klom met een trap op de selve, aldaer sagh ick (seyt hy) onder andere dingen een saecke aenmerckens waerdigh, van een hondt die eertydts voor de Leeuwen tot haer voedsel gheworpen was. Desen Leeuw de outste van allen, d'andere minder sijnde, hadt den hondt die men hem toewierp onder sijn klauwen ghenomen, om hem te verslinden doch eerst een weynigh daer mede willende spelen, was t'gebeurt, dat den hont den Leeuw festeerden, als oft hy sijn kracht erkende en hem met de tanden eenighe seerigheydt, die hy onder de keel was heb-

[p. 225]

bende soetelijck krauwende, nam den Leeuw soodanigen vermaeck daer in, dat hy den hondt gheen quaedt ghedaen, maer dien bewaert hadde voor d'andere, en 'twas nu, als ick hem met dese Leeuwen sach, al seven jaren geleden, dat hy by die gheweest was, soo de Christen slaef, die haer bewaerden my seyde: den selven verhaelde my oock, dat wanneer hy aen de Leeuwen t'eten gaf, de hont met haer at, en haer selfs somwylen het eten uyt de muyl ruckte; dat oock terwylen de Leeuwen om haer onderhout vochten, de hont, soo veel in hem was, sijn beste dede om haer te scheyden; en wanneer hy sach, dat hy sulcks niet en konde doen door een natuerlycke ingevinghe soo seer begost te huylen, dat de Leeuwen (die voor het ghehuyl der honden vervaert sijn) sich terstont quamen te scheyden, en haer met den anderen te verdraghen.