De droeve, ende blyde wereldt

Behelsende vele treurighe gheschiedenissen, belacchelycke kluchten, heerlycke leeringen, ende andere ongemeene aerdigheden

[fol. 3r]

Den drucker tot den leser.

ALsoo ick bevondt (insiende den loop des Werelts) het leven der Menschen niet anders te wesen dan een ghedurighe droefheydt gemenght met wynighe vreught: docht my niet ongheraetsaem dit myn Boecxken, ghetrocken uyt verscheyde gheloofweerdighe Schryvers: uyt-beeldende vele treurighe, ende niet min vermakelycke Historien, als andere onghemeene Aerdigheden, den naem te geven van de Droeve ende Blyde Werelt: vertrouwende dat niemant over des selfs ongebondenheyt sal hebben te klaegen; maer dat elck insiende de ge-

[fol. 3v]

vaerlycke Klippen der ondeught, sijn leven deughdelyck ende gherust sal aenstellen; want de menschelycken herten ontroeren haer veel meer door de Exempelen der overledenen, dan door de woorden der levendighen.

Doch om den Leser niet heel swaermoedigh te maecken, heb ick dese Droevighe Voorvallen ten deele gemenght met eenighe Aerdighe Treckjens, Ghenoeghlycke Geschiedenissen, ende Heerlycke Leeringhen; die ick vertrouw niet min stichtigh als vermaecklyck een ieder sullen in d'oor klincken, oock andere als sijnde van gheringhe pryes tot koopen sal aenlocken: in plaetse van soo vuyle ende onbeschamde bordeel brocken, als men heden daeghs uyt gheeft onder den naem van den Heyligen Martinus, en Nicolaes Bisschop: daer nochtans dese Godt salighe mannen in alle eerbaerheydt ende deught boven andere hebben uyt ghesteken, jae al s'werelts

[fol. 4r]

eydelheydt ter liefde van Godt ten hooghsten hebben veracht.

Dus dat ick om soodanighe feylen te verbeteren niet ongeraeden vondt, soo tot vermaeck des Lesers, als om dierghelycke lasteringhen te dempen, een beter Boeckjen als dit, sijnde van alle vuyligheydt gesift, voor den dagh te brenghen.

Evenwel vrees ick noch dat dit werck van andere ontleent, ende van my om beters wil uyt-ghegheven, in de weeghschael sal komen van eenige doorslepe Oordeelders, die ondertusschen als sijnde van andere ghesintheydt met viese Grimatsen het selven sullen begronsen: ick laet die slach van menschen vaeren, wat my belanght ick vonnis heel anders, naerdemael aen ieder genoegh bekent is dat men de natuer door soodanighe vuylicheydt niet en hoeft te verwecken tot quaet, als synde kranck ghenoegh van haer eyghen selven: daerom soo

[fol. 4v]

wie de reden eenichsints plaets geeft, sal mynen aerbydt in desen ghedaen niet versmaden, maer in teghendeel sulckx met my toe-stemmen: doch sijnder eenighe (als men somtyts vint) die niet anders konnen ofte willen doen als berispen, die wensch ick van herten oprechte wetenschap:

Dewyl ick blyve

Gunstighe Leser

V. E. Dinstw. I. D. G.