Kent uw dichters!

[p. 178]

Theun de Vries.
De boeren.

Zij leven norsch bij de zon en regenstroomen,
staan donker in den mist van herfst en winter,
en klein en machtloos onder wolken, boomen,
zien zij de nachten wassen en vermindren.

Worstelend met hun gronden om de vrucht
der oogsten, die hun leven steeds moet rekken,
kennen zij geene vreugd dan 't hartstochtwekkend
getier van bruiloftsfeest, kermisgerucht

en slempend doodenmaal. Des Zondags galmen
de tonen eener kerkklok op hen neer.
Zij komen op en zingen zwaar de psalmen
en beven voor het vloekwoord van den Heer.

Des nachts kreunt in hun holle hoeven wind.
Vleermuizen ritslen onder 't dak. Verleden
spookt om met angstige gestalten; blind
vallen zijn booze schimmen over 't heden:

Vee sterft; de zonen worden dronkaards, spelers;
dochters hoereeren met de laagste knechten;
een oude veete komt het volk verdeelen,
teistert de dorpen en is niet te slechten.

De jaren sleepen allen mee; - men sterft
weerloos en laat een duister leven achter.
Rondom de dorpskerk worden zij begraven.
Een grauwe toren is de laatste wachter.

Uit: ‘Westersche Nachten’.

De Gemeenschap, Utrecht.