Kent uw dichters!

[p. 169]

S. Vestdijk.
De opvolgster.

Nog weet ik goed, hoe weinig achter 't dicht
Gordijn het winterlicht mij heeft gehinderd:
Wel heerschte rouw, en lange rouw in zicht,
Maar voor het eerst had ik jóu onverminderd,
Die als een wildzang uit haar lichaam steeg
Na nachten wakens, bloedwarm uit het leeg
En spierwit dichtgevouwen aangezicht.

Geloof mij, 'k heb haar wil genoeg geschonden
Door steeds haar dieper wil te doen, zoo dacht ik;
Ik trachtte met de dwaaste meisjesmonden
Háar mond te doen verbleeken, - en daar bracht ik
Al voor haar sterven jou in 't raadloos huis
Ter leen'ging. Stond 't geschreven in mijn vuist
Dat ik een stervende nog moest verwonden?

Maar zij droeg alles, en haar smalle kist, -
Daarom niet rossig-vlammender van hout
Geworden, dunner voor de geesten, - mist
Niets van een zwaarte, waar men op vertrouwt...
En wij gaan spelen, schild'ren, verzen lezen!
En soms, als scherpe kruidwijn, samen vreezen,
Wanneer 't geweten zich een deur vergist.

En, wand'lend in het eerste lentegroen
Om alles in te halen na 't berouw,
Denk ík nog steeds haar diepsten wil te doen;
Wij smalen goedig op een oude vrouw.
Maar zonderling, dat jij zoo snel wilt bloeien,
Zoo ademloos... Je kon, bij 't rennend stoeien
Wat minder gluren naar 't ommuurd plantsoen...

Je wilt nu vergelijken, gele brieven
Omwikkelen om ze niet te verslinden,
Portretten betrappen, jou ten gerieve

[p. 170]

 

Mijn jeugd als roze strengen wol afwinden!

 

Nooit zijn we alleen, bij 't streelend nachtverdriet

 

Bezwijmt een and're stem: is zíj het niet

 

Die leeft in de omarming der gelieven? -

 

 

 

Hoe jij reeds krimpt, reeds moederlijker wordt,

 

En hoe een vaster vorm je bloei verdringt,

 

En hoe, omlijnd door 't zelfde keukenschort,

 

Jij nu haar oude, moede lied'ren zingt,

 

Hoe je haast nooit meer bloost, hoe je verlangen

 

Een dwarsweg inslaat, alsof alle lànge

 

Wegen door dien graftuin zijn ingekort...

 

 

 

Je bent aansteek'lijk, kind, met je gevaren

 

Van dood en wederkomst; zoo weinig reden,

 

Dat ik al voor een ander huis ging sparen.

 

Of ben je met je furie toch tevreden?

 

Ik heb gezien, waar je den bijbel opsloeg:

 

Bij Hagar's hoofdstuk, dat je aan ons opdroeg,

 

Aan ons, alsof wíj zoo hardvochtig waren! -

 

 

 

Het kan niet anders nu. Wij moeten scheiden.

 

Droomen zijn te luidruchtig, als men meent

 

Geen kwaad te doen alleén, wel met zijn beiden.

 

Ik moet gedoogen, dat slechts jij versteent

 

In wroeging, - en zoo keer ik tot mijn vage

 

Zelfverwijt, niet zoo moeielijk te dragen

 

Als de weerkaatsing van jouw vreemder lijden;

 

 

 

En 'k zie je gaan, als werd je weggedragen,

 

Voeten vooruit, - dezelfde smalle maat.

 

Zal ik ooit volgen en den noodsprong wagen,

 

Die zich niet zeggen of beschrijven laat?

 

Maar eerst wil 'k slápen op dit rijk gemis, -

 

Om later pas haar, die het sterkste is,

 

Als laatste gezellin ten droom te vragen.

De Waelburgh, Blaricum.

Uit: ‘Berijmd Palet’.