Kent uw dichters!

[p. 110]

J. van Nijlen.
Hij die droomde van 't paradijs....

Soms, midden in den nacht, scheurt het genot
Van een te schoonen droom zijn oogen open.
Hij ziet een tuin: de gele reeën loopen,
De vogels zingen en de stem van God

Vult gansch de ruimte met zoo diepen klank,
Dat alles blauw schijnt en verlicht. De dieren
Zijn zacht en goed: tijgers, luipaarden, gieren
Zijn lief en mededeelzaam. Hoog en blank

Straalt een fontein. Zichtbaar rijpt bloem tot vrucht,
En vrucht tot zaad, en zaad tot duizend planten
Die groeien zienderoog en plots de lucht
Doen zoemen van geruisch. Van alle kanten

Zweven de vogels aan of loopen door het gras,
Dat wuift vol blauwe bloemen onder 't loover
Van slanke palmen, langs een klaren plas,
Spiegel van licht in 't donker groen. Daarover

Drijft als een rook een blauwigzilvren mist,
Dien de ijsvogels als vuur'ge pijlen klieven,
Wijl helderroode visschen, door geen list
Verschalkt, uit 't water springen en de lieve

Stem van den koekoek roept. Er is geen tijd,
Geen aardsch seizoen: een lauwe zefyr zuivert
De blauwe lucht en Gods aanwezigheid
Is 't leven zelf dat de atmosfeer doorhuivert....

*_**

En plots dat beeld dat aan den vijver staat,
Die naakte vrouw, die leeft en wier gebaren
Die van een standbeeld zijn. (Ach! haar gelaat
Is niet te zien!....) Haar zijig-blonde haren

[p. 111]

 

Bedekken gansch den rug, tot aan de lijn

 

Der ronde heup, en alle licht moet tanen

 

Voor den verloren en verdoofden schijn

 

Van dezen glans. In zonderling vermanen

 

 

 

Valt de wind en dekt een blauwgrijze wolk

 

De zon. De kleuren bleeken weg; een duister,

 

Dat niet des avonds is, zuigt als een kolk

 

Al licht en leven op, terwijl de luister

 

 

 

Van 't lichaam blanker straalt, zoodat alleen

 

Het beeld nog zichtbaar is tegen de boomen,

 

Dit zwart decor. Het laatste dier verdween

 

En 't landschap is nu 't echte land der droomen...

 

 

 

Toen wendt het hoofd zich in de wolk der haren

 

En gansch het lijf.... Een teeder, zacht geruisch

 

Ontwaakt nauw hoorbaar in de duistre blaren,

 

En hij herkent de vrouw en ze is niet langer kuisch.

 

 

 

_**_*

 

 

 

Kan men ooit gansch uit zulken droom ontwaken?

 

Is 't leven lang genoeg, opdat de gloed

 

Van zulke schoonheid ooit verloren rake?

 

Ach, kon het zijn! Maar in den slag van 't bloed

 

 

 

Leeft bij den droomer immer het verlangen

 

In aardschen vorm het bovenaardsch geluk

 

Nog eenmaal weer te vinden met de zangen

 

Der vogels en te buigen onder 't juk,

 

 

 

Ofschoon hij weet dat al wat hem verblindt,

 

Zijn hart verheft of het tot slaaf weer slaat,

 

Zijn wreede reden en zijn oorsprong vindt

 

In eenen tuin aan de oevers der Euphraat.

Ongebundeld.