Kent uw dichters!

[p. 78]

H.W.J.M. Keuls.
De jaren klimmen.

De jaren klimmen, en het oog, dat staart
Naar binnen, ziet de schaduwen vermeeren;
Wat nog de ziel aan oud geluk bewaart,
Verliest zich in het grootere ontberen.

Doch om een enk'le vonk in mij gespaard
Van 't vuur, dat eenmaal harten kon verteren,
Zij deze dorheid en het troostloos keeren
Der dagen als een doffe droom aanvaard.

Vermoeide minnaars der onsterflijkheid,
Die telkens, op een klank of naam bewogen,
Het lichtend teeken wacht, dat u bevrijd',
En zoekt verlangend naar verwante oogen;
O gij, die duizendmaal al werdt bedrogen,
En nog gelooven moet en wachtend zijt!

Uit: ‘Om de Stilte’.

Boosten en Stols, Maastricht.