Kent uw dichters!

[p. 76]

Mathias Kemp.
Achter de kalmte.

En wéér hoorde ik iemand spreken:
't Is altijd zoo kalm in dat land;
geen storm kwam de abeelen ooit breken,
geen vlaag reed op rillende beken
of wekte het sluimerend zand.

Zijn hier door de roeklooze schreden
van dartelen, tartenden wind
ooit bloemen en bloeisels vertreden?
Of brak ooit een bries in de steden
weeklagend als kat of kind?

En tusschen de lucht en de grauwe
gehuchten staan voos en vaag
als immer de spokige, blauwe
rookzuilen recht op de schouwen
en duchten geen durvende vlaag!’

- Men weet niet de wilde verschieten,
wijd achter het rustig nabij,
waar schuchter langs stoute granieten
pieken de wolken vlieten
en laten de oneindigheid vrij.

Daar rijten de koene orkanen
van de schoudren der bergen de vacht
der wouden; langs wondere banen
slaan zij als waardlooze vanen
in kloven van groenen nacht.

[p. 77]

 

Daar schenden cyclonen de schelle

 

weelde en 't karmijnkleurig goud

 

der cirrusheerder, met felle

 

zweepen ze zwiepend tot snelle

 

vlucht naar een einder die rouwt.

 

 

 

Toch blijven de onwetenden spreken:

 

‘'t Is altijd zoo kalm in dat land!

 

Geen storm kwam de abeelen ooit breken;

 

geen vlaag reed op rillende beken

 

of wekte het sluimerend zand!’

Uit: ‘Ravijnen’.

Van Munster, Amsterdam.