Aan den verlaten vijver

[p. 26]

Herfstlied.

In mensch en dingen is een vreemde ijdelheid...
Voordat zij sterven gaan aan 't einde van hun tijd
Beminnen zij, zich in een laatste levenslust,
Te tooien met het schoonst gewaad, om dan gerust
En sierlijk dood te gaan.

Zie dezen herfsttijd, kind, in diepe, rijpe kleuren
Wacht hij het einde... en loome, zoet-verzade geuren
Ompeinzen den verlaten, zangen-rijken droomer...
Is het niet alles schooner dan de luide zomer,
Nu wij ten winter gaan.

De dingen om ons en het leven zijn van goud.
Het juichend-blij-begonnen jaar wordt zinnend oud;
En wacht den dood in zwaar-doorgloeiden pracht...
Mijn kind, wij zien het en wij spreken noode en zacht
En denken aan het gáán...