Aan den verlaten vijver

[p. 12]

De Verlaten Haardstede.

Ik heb u nooit gezien, ik ken u niet,
Uwe oogen noch de lijn van uw gelaat...
Hoe dan dat gij zoo door mijn denken gaat
En wekt dit nieuw en nooit-gepeinsd verdriet?

Zij, die ik met gekozen namen noem,
Was toen een stille, leed-bezwaarde vrouw:
Haar oog was als een uitgegloorde schouw,
Haar bleeke hand een slap-verflenste bloem
Op donker-diep fluweel en haar gebaar
Gelijk een zwerver, die een herberg zoekt
En, uitgeput, niet vindt. Als een gevloekt
Geheim droeg ze in zich 't leed van u en haar,
Dat zij te komen wist... Toen moest gij gaan...
Ik heb u nooit gezien, ik ken u niet.
En toch, en toch voor u dit smartlijk lied:
Ik heb mij willig met ùw leed belâen.