Petra op kostschool

[p. 105]

16

Juffrouw Kwiel doet aangifte bij de politie.

Er komt een huiszoeking in de Paetstraat, maar daar is Bram van Leeuwen niet aanwezig.

Zijn moeder is erg kwaad, omdat de politie toch is gewaarschuwd, maar verder kan zij geen inlichtingen geven. Zij heeft haar zoon niet meer gezien.

Op hun vrije middag gaan Petra en Peter de stad in.

Ze dwalen door warenhuizen in de hoop Bram van Leeuwen te ontdekken.

‘Een dief komt altijd naar dezelfde plaats terug,’ zegt Petra wijs. ‘Dat heb ik wel eens gelezen!’

‘Nou, maar hier gaat het niet op,’ zegt Peter. ‘Weet je nog dat hij daar stond!’

‘Of ik dat weet!’ antwoordt Petra.

De kinderen lopen het warenhuis weer uit en blijven staan voor een grote grammofoonplatenwinkel. De etalage ligt vol met kleurige hoezen.

‘Kijk eens,’ wijst Petra. ‘The Slade!’

‘Oeit!’ roept Peter. ‘Die wil ik hebben!’

‘Zullen we binnen gaan luisteren?’ stelt Petra voor.

‘Een idee,’ zegt Peter. ‘Maar denk erom. Als de plaat me bevalt, dan koop ik hem!’

‘Waar wil je hem dan afdraaien?’

‘Juffrouw Kwiel heeft een grammofoon,’ zegt Peter.

‘Bofferd!’ roept Petra uit.

De kinderen gaan de winkel in.

Het is er ontzettend druk.

[p. 106]

Tal van mannen graaien in grote bakken die vol liggen met grammofoonplaten.

Harde muziek schalt uit verschillende luidsprekers. En dan zijn er ook kleine kamertjes die vol zitten met mensen die naar klassieke muziek luisteren.

‘Wat is het hier druk!’ zucht Petra.

‘We komen nooit aan de beurt,’ zegt Peter.

‘Wat een rij!’

Opeens grijpt Petra Peter bij zijn arm.

‘Kijk daar eens, in de verte!’

‘Joh,’ zegt Peter, ‘dat is Bram van Leeuwen!’

Ze zien Bram van Leeuwen bij grote wandrekken staan. Die wandrekken zijn gevuld met dozen platen. Bram van Leeuwen is bezig de dozen platen uit de wandrekken te halen. Zo nu en dan kijkt hij om zich heen. En daarna doet hij een grote koffer open, waarna hij de dozen met platen in de koffer stopt.

Bram van Leeuwen staat de dame vriendelijk te woord.

‘Joh, hij is toch verkoper hier!’ zegt Petra.

‘Dan vragen we het straks gewoon,’ stelt Peter voor.

Als de rij bij de popplaten wat is opgeschoven, krijgt Peter de kans iets aan een juffrouw met rood krulhaar te vragen. Haar ogen zijn paars en haar mond is bleek geverfd.

‘Is dat de nieuwe chef?’ vraagt Petra.

‘Die plaat hebben we niet!’ antwoordt de juffrouw.

‘Die man!’ zegt Petra.

‘The third Man?’ vraagt de juffrouw. ‘Dat is al een ouwetje. Al lang in de uitverkoop geweest!’

‘Die kerel daar!’ zegt Peter.

‘Ook niet meer voorradig. Wel: kom van dat dak af!’

Petra zucht wanhopig.

‘Nog wat?’ vraagt de juffrouw.

[p. 107]

‘Nee, laat u maar,’ antwoort Petra.

Peter begint zich met zijn elbogen langs een aantal jongelui te werken. Hij gaat in de richting van Bram van Leeuwen.

‘Peter, kom hier!’ roept Petra met gedempte stem.

Peter luistert niet.

Hij vordert aardig en is nog slechts enkele meters van Bram van Leeuwen verwijderd.

En dan staat hij opeens vlak naast hem.

‘Gaat het goed?’ vraagt hij.

‘Het gaat best!’ antwoordt Bram van Leeuwen.

Dan pas herkent hij Peter.

‘Zo, kreng,’ zegt hij. ‘Wat moet je hier?’

Hij brengt zijn hoofd dicht bij dat van Peter.

‘Als je niet gauw maakt dat je wegkomt, vermoord ik je,’ zegt hij. ‘Ik heb een revolver bij me!’

‘Die heb ik ook!’ bluft Peter.

Hij maakt nu echter een achterwaartse beweging.

Hij vindt het verstandig de winkel te gaan verlaten.

Petra is al buiten.

Zij waarschuwt een agent.

‘Wat is er meisje?’ vraagt de agent.

‘Een dief. Binnen. In de platenwinkel!’ roept Petra.

‘In die platenwinkel?’ vraagt de agent. ‘Dat verwondert me niets. Er worden ontzettend veel platen gestolen, maar wij mogen niets doen, zo lang de eigenaar ons niet waarschuwt.’

‘Maar ik waarschuw toch,’ zegt Petra.

‘Ben je de eigenaar?’ vraagt de agent.

Petra kijkt de agent verbaasd aan.

‘Is die winkel van je vader?’ vraagt hij.

‘O nee!’ antwoordt Petra.

‘Dan heb ik er niets mee te maken,’ zegt de agent.

[p. 108]

[p. 109]

‘Toch, toch!’ roept Petra wanhopig. ‘Bram van Leeuwen is binnen. Die wordt door de politie gezocht.’

‘Bram van Leeuwen?’ vraagt de agent.

Hij kijkt in zijn boekje dat hij uit zijn binnenzak te voorschijn haalt. Vervolgens kijkt hij op zijn horloge.

‘Mijn dienst is om!’ zegt hij dan. ‘Vraag het maar aan een andere agent. Ik ga nu naar huis!’

Petra kan haar ogen niet geloven.

De agent wandelt rustig naar zijn fiets die hij tegen een lantarenpaal heeft gezet. Hij stapt erop en trapt rustig weg.

En dan verschijnt Bram van Leeuwen in de ingang van de platenwinkel.

Hij kijkt links en rechts en rent in de richting van de Amrobank.

Nu pas komt Peter uit de winkel.

Hij loopt direct op Petra toe.

‘Hij zegt dat hij een revolver heeft!’ roept hij.

‘We volgen hem!’ stelt Petra voor.

‘Maar wel op veilige afstand!’ raadt Peter aan.

Ze hoeven niet ver te lopen.

Bram van Leeuwen verdwijnt in de Amrobank.

‘Wat gaat hij daar doen?’ vraagt Petra.

Petra slaat van schrik haar hand voor haar mond.

‘Geld halen!’ antwoordt Peter.

‘Oh!’ roept zij uit. ‘Hij pleegt een bankoverval. Hij had immers een revolver?’

‘Ik weet niet of hij een revolver heeft!’

‘En dat zei je daarnet!’

‘Ja, dat zei hij, maar hij kan wel liegen!’

De kinderen sluipen naar de ingang van het bankgebouw. Het is een bijkantoor en er staat geen portier voor de deur.

[p. 110]

‘Zie je hem?’ vraagt Petra.

Peter gluurt naar binnen.

‘Ik zie niets,’ zegt hij.

Plotseling verschijnt Bram van Leeuwen. Er loopt een juffrouw vlak naast hem. Zij draagt een grote koffer. De juffrouw ziet doodsbleek.

Bram van Leeuwen heeft een revolver in zijn hand die hij op haar richt.

Petra en Peter verstijven van schrik.

‘En jullie ook mee!’ snauwt Bram van Leeuwen. ‘Jullie dragen mijn koffer met grammofoonplaten. Als jullie hem laten vallen en mijn platen beschadigen, schiet ik jullie voor je raap!’

Petra en Peter weten niets beters te doen dan de koffer op te tillen. Naast de juffrouw met de koffer lopen ze naar de rand van het trottoir waar een taxi staat.

Bram van Leeuwen toont zijn revolver aan de onthutste bestuurder.

‘Paetstraat,’ zegt hij. ‘En zet de meter maar af, jongen. Van betalen komt toch niets!’

Petra, Peter en de juffrouw worden in de taxi geduwd.

Bram van Leeuwen gaat voorin naast de bestuurder zitten.

De handen van de bestuurder trillen aan het stuur.

Op het ogenblik dat hij zijn microfoon wil grijpen, slaat Bram van Leeuwen hem met de kolf van zijn revolver op de vingers.

‘Afblijven!’ snauwt hij.

Dan trekt hij de draden van de mobilofooninstallatie stuk.

‘Rijden!’ commandeert hij vervolgens, ‘daar ben je voor.’ Petra en Peter zitten erg nauw. Ze hebben de koffer op hun schoot. De juffrouw heeft ook een koffer op haar schoot. Waarschijnlijk een koffer met geld.

[p. 111]

‘Waar gaan we heen?’ vraagt de juffrouw.

‘Naar de Paetstraat!’ fluistert Petra.

‘Waar is dat?’

‘Bij de Diergaarde!’

Bram van Leeuwen draait zich om.

‘Jullie je bek dicht,’ snauwt hij. ‘Anders schiet ik hem dicht!’