Petra op kostschool

[p. 59]

9

Petra sluipt over de gang van de kostschool.

Het is midden in de nacht.

Aardedonker.

En toch was er iets dat Petra deed opstaan.

Een zacht geschuifel.

Een gemompel.

Een geroezemoes van stemmen.

Alles heel in de verte.

Petra loopt op haar tenen de kamer van Peter in.

Peter is in diepe rust.

Petra gaat op de stoel zitten en staart naar haar slapende pleegbroer.

Vaal maanlicht valt door het raam.

Waarom zal zij hem wakker maken?

Kan zij niet beter weer naar bed gaan en proberen te slapen? Petra aarzelt.

Zij hoort gelach.

Nu aarzelt zij niet langer.

Zij loopt op Peter toe en schudt hem zacht aan zijn schouder heen en weer.

‘Peter,’ fluistert zij. ‘Ik ben het, Petra. Word eens wakker!’

Peter gromt wat, draait zich op zijn andere kant.

Weer schudt Petra.

‘Peter, wakker worden!’ fluistert zij.

‘Ja, juffrouw Kwiel,’ mompelt Peter. ‘Ja, juffrouw Kwiel. Tot uw dienst, juffrouw Kwiel!’

[p. 60]

En dan zit Peter opeens rechtop.

Hij staart naar Petra.

‘Wie ben jij?’ vraagt hij.

‘Petra!’

‘Ik herken je nauwelijks in het donker. Waarom is het zo donker?’

‘Het is midden in de nacht, Peter.’

‘Waarom maak je me dan wakker?’

‘Ik hoorde iets!’

‘Wat?’

‘Ik hoorde geluiden!’

‘Muizen?’ vraagt Peter met een smalend lachje.

‘Nee, geen muizen,’ zegt Petra.

‘Meisjes zijn altijd bang dat er ergens muizen zijn,’ grinnikt Peter, terwijl hij geeuwt. ‘Hoor je soms geritsel?’

Petra steekt haar wijsvinger in de lucht.

‘Hoor,’ zegt zij.

Peter spant zich erg in.

‘Meisjes horen altijd scherper,’ zegt hij. ‘Dat is bekend!’ ‘Hoor dan toch!’

Petra wordt een beetje boos dat Peter niet hoort wat zij hoort.

‘Ja,’ zegt Peter dan. ‘Nu hoor ik ook wat!’

Hij kruipt uit bed en schiet een broek en een overhemd aan. ‘Wat ga je doen?’ vraagt Petra.

‘Kijken!’

‘Maar het is midden in de nacht!’

‘Wel nou nog mooier,’ zegt Peter met stemverheffing. ‘Je komt me midden in de nacht wakker maken omdat je iets hoort, en als ik dan wil gaan kijken wat je hoort, zeg je dat het midden in de nacht is...’

‘Je hebt gelijk, Peter,’ zegt Petra zacht.

[p. 61]

Samen lopen Petra en Peter de gang op.

‘Het komt daarvandaan,’ zegt Peter dan ineens heel zeker. ‘Aan het eind van de gang. Kijk, onder die deur valt licht door. Daar zijn ze nog op!’

Petra en Peter sluipen naar de deur waarachter zij pratende jongens vermoeden.

Voor zij echter bij de deur zijn, krijgen ze de schrik van hun leven.

Een witte gedaante treedt uit de nis bij het fonteintje.

De gedaante slaakt een allerakeligste kreet.

Petra gilt en rent terug naar haar kamer.

Peter werpt zich echter op de witte gedaante.

‘Au, au, au!’ klinkt een gesmoorde stem. ‘Au, au, au. Niet slaan! Ik ben een spook!’

Peter sleept het spook mee naar zijn kamertje.

Petra ligt daar voorover in Peters bed. Zij heeft de dekens over haar hoofd getrokken.

Peter doet het licht aan en rukt het laken van de gedaante af.

Dik van Doorn komt te voorschijn. Een jongen die zij kennen van het sportveld. Hij kon bijzonder hard lopen.

‘He, ben jij het!’ zegt Peter.

Petra gooit de dekens van haar af.

‘Ben... ben... ben jij het spook?’ stamelt zij, terwijl zij naar Dik van Doorn en het laken op de grond staart.

‘Ja, ik ben het spook,’ zegt Dik van Doorn gezellig, terwijl hij op Peter's bed gaat zitten.

‘Waarom ben jij spook?’ vraagt Peter.

‘Zo maar!’ antwoordt Dik van Doorn.

‘Maak dat je grootmoeder wijs!’

‘Ik houd van toneel,’ zegt Dik van Doorn.

‘Ik ook,’ zegt Peter, ‘maar daarom speel ik nog niet voor

[p. 62]

[p. 63]

spook.’

‘Het is midden in de nacht,’ zegt Petra. ‘Waarom loop je dan op de gang!’

‘Waarom lopen jullie op de gang, huh?’ vraagt Dik van Doorn.

Hij kijkt triomfantelijk rond.

Petra en Peter geven geen antwoord.

‘Nou, jullie lopen toch zeker ook op de gang. Waarom zou ik daar dan niet zijn?’

‘Wij hadden een reden,’ zegt Petra. ‘Wij hoorden wat!’ ‘Dat kan niet,’ zegt Dik van Doorn snel.

‘Wat kan niet?’ vraagt Petra verwonderd.

‘Dat jullie wat hoorden,’ zegt Dik van Doorn zelfverzekerd.

‘Wij hoorden geluiden,’ zegt Peter.

‘O nee!’ roept Dik.

‘Wij zagen licht branden. Er viel licht door een kier onder een deur!’

‘O nee! Dat kan niet!’ zegt Dik van Doorn.

Zijn gezicht staat een beetje angstig.

‘Je liegt!’ zegt Peter.

‘Ik lieg nooit!’

‘Je liegt. Je verbergt wat!’

Opeens steekt Peter zijn vinger in de lucht.

‘Ik weet het!’ roept hij uit.

‘Weet je het?’ vraagt Dik bangig.

‘Ja, jij stond op wacht!’

‘Op wacht!’ roept Petra uit.

‘Ja, hij stond op wacht. Er was ergens een vergadering. En Dik stond op wacht, vermomd als spook. Iedereen die naderde, moest hij op de vlucht jagen.’

‘Dat is dan bij mij gelukt,’ zegt Petra.

‘Maar bij mij niet!’ roept Peter grimmig.

[p. 64]

‘Niet zo hard!’ zegt Dik.

Peter brengt zijn gezicht vlak bij dat van Dik.

‘Zeg op, voor wie hield je de wacht!’

‘Voor niemand!’

‘Lieg niet!’

Peter heft zijn hand op.

Petra komt tussenbeide.

‘Nee, nee,’ zegt zij. ‘Je gaat die jongen niet slaan!’

‘Hij moet de waarheid zeggen!’

‘Ik hield voor mezelf de wacht,’ zegt Dik.

‘Zo? Voor jezelf?’ vraagt Peter honend.

‘Wat heb je daaraan?’ vraagt Petra.

‘Ben je bang dat je gestolen wordt?’ vraagt Peter.

‘Ik hield voor mezelf de wacht, Voor een cadeautje,’ zegt Dik.

‘Ach, nu krijg ik medelijden met je!’ roept Peter uit. ‘Je staat sprookjes te vertellen. Het is bij jou allemaal sprookjes en sprookjes wat de klok slaat!’

‘Laten we weer gaan kijken,’ stelt Petra voor. ‘Ik hoor de zachte geluiden nog steeds!’

‘Neenee!’ roept Dik angstig. ‘Jullie kunnen niets horen. Er is niets. Neenee!’

‘Jij bent bang, hè!’ roept Peter.

‘Jaja, ik ben bang!’ geeft Dik toe. ‘Niet slaan!’

‘Ik ben helemaal niet van plan te slaan,’ zegt Peter. ‘Wij gaan kijken wat er aan de hand is.’

‘Neenee, er is niets aan de hand. Jullie krijgen allebei een mooi horloge van me, als jullie niet gaan kijken. Stel je voor dat juffrouw Kwiel of juffrouw Boei of juffrouw Bleek jullie betrapt. Dan zwaait er wat. Dan kunnen jullie beter een horloge van mij aannemen. Als welkomstcadeau. Jullie zijn hier pas!’

[p. 65]

Verbaasd luisteren Petra en Peter naar de woordenstroom van Dik van Doorn.

‘Er is een mengsel van leugen en waarheid,’ zegt Petra dan. ‘Kom, we gaan kijken, Peter.’

‘Nee, o nee!’ roept Dik.

Hij springt op en wil Petra en Peter beletten de kamer te verlaten.

‘O, begin je zo!’ roept Peter uit.

Hij grijpt het laken van zijn bed, rolt het op en begint Dik daarmee aan handen en voeten te binden.

Verder haalt hij een schone zakdoek uit zijn koffer en stopt die in Diks mond.

Dik kan nog slechts onverstaanbare geluiden uitbrengen.

Petra en Peter laten hem achter in Peters kamer.

Petra en Peter gaan op onderzoek uit.

Trefzeker lopen zij de gang door. Regelrecht op de deur toe, waaronder een streep licht zichtbaar is.