Petra op kostschool

[p. 53]

8

De middag begint met sport. Dat maakt op Petra en Peter een prettige indruk. Spelen in de buitenlucht is altijd fijn, vooral als het mooi weer is.

De lange juffrouw Boei heeft de leiding.

In een boekje staan alle namen genoteerd.

‘Ik schrijf de namen van de nieuwe leerlingen op,’ zegt zij. ‘Nieuwe leerlingen bij mij komen!’

Petra en Peter lopen naar juffrouw Boei toe.

‘In de houding!’ schreeuwt juffrouw Boei.

‘Waar?’ vraagt Peter.

Peter kijkt om.

‘In de houding!’ schreeuwt juffrouw Boei opnieuw.

Petra gaat kaarsrecht staan.

‘In de stand, Peter,’ fluistert ze.

‘O, dat!’ roept Peter.

Peter rekt zich uit.

‘Ik eis stipte gehoorzaamheid!’ roept juffrouw Boei.

Zij kijkt Peter strak aan.

‘Wat is hierop je antwoord?’ vraagt zij. En dreigend laat zij erop volgen: ‘Denk eraan, met twee woorden spreken!’ ‘Ja, juffrouw Boei!’ roept Peter.

‘Ingerukt, mars!’ roept juffrouw Boei.

Petra en Peter draaien zich om en rennen naar de andere kinderen.

Juffrouw Bleek betreedt het veld.

Juffrouw Bleek zal assisteren, want er wordt slagbal gespeeld en dan is het altijd prettig als er wat hulp is om de admi-

[p. 54]

nistratie bij te houden.

Juffrouw Bleek roept Petra en Peter bij zich.

‘Jullie zijn nieuw,’ zegt zij.

‘Ja, juffrouw Kroot!’ schreeuwt Peter.

‘Wat??’ gilt juffrouw Bleek. ‘Wat zeg je me daar?’

‘Neem hem niet kwalijk, juffrouw Biet,’ zegt Petra snel. ‘Peter komt uit Turkije. Hij kan nog niet zo goed overweg met de Nederlandse taal. Dan maakt hij veel fouten. En... er is overeenkomst tussen een kroot en een biet. Zo'n fout maak je gemakkelijk!’

‘Jij komt op het rapport, vervelend nest!’ zegt juffrouw Bleek streng.

Zij ziet zo rood als een kreeft.

‘Nu al rapport?’ vraagt Peter. ‘We zijn hier pas, juffrouw Biet!’

Juffrouw Bleek laat haar potlood waarmee zij de namen van Petra en Peter in haar boekje wil schrijven, zakken.

‘Denk je dat ik zo heet?’ vraagt zij.

‘Ja, juffrouw Biet,’ antwoordt Petra beleefd.

‘Wie heeft je dat verteld?’ vraagt juffrouw Bleek.

‘Eh... dat weet ik niet,’ antwoordt Petra slim. ‘Ik ken de namen nog niet goed...’

‘Dat was Anja de Raaf!’ roept Peter. ‘Het kan ook Aja de Kraai zijn, daar wil ik af wezen!’

‘Anja de Raaf,’ zegt juffrouw Bleek. ‘Die noteer ik dan voor een strafmiddag!’

Petra geeft Peter een duw.

Stommeling, betekent die duw. Je moet de andere kinderen niet verraden.

‘Ik heet Bleek,’ zegt de vuurrode juffrouw. ‘Bleek. B-L-E-E-K! Bleek!’

‘Ja, juffrouw Bleek,’ zegt Petra beleefd.

[p. 55]

‘Ja, juffrouw Bleek,’ herhaalt Peter.

‘Dus jij bent een Turk?’ vraagt juffrouw Bleek aan Peter.

‘Ja, juffrouw Bleek.’

‘Ook een snaaier?’

‘Nee, ik heet Erbayraktar. En mijn voornaam is Ueppe. Maar omdat die namen te moeilijk zijn, word ik gewoon Peter Berkelman genoemd. Naar mijn pleegvader! En dat is mijn pleegzusje!’

Peter knijpt één oog dicht en lacht vrolijk naar Petra.

‘Ik vroeg of je ook zo'n snaaier bent,’ herhaalt juffrouw Bleek.

Peter kijkt haar niet begrijpend aan.

‘Jatten!’ zegt de juffrouw.

Peter begrijpt haar nog niet.

Maar Petra begrijpt haar wel.

‘O nee, juffrouw Bleek!’ roept zij uit. ‘Peter steelt nooit. Peter is te vertrouwen. Hij is heel eerlijk!’

‘Als het maar waar is,’ zegt juffrouw Bleek. ‘Turken staan bekend als echte snaaiers. Ze jatten alles wat los en vast is!’ Peter wordt weer kwaad, maar hij kan zich nog net beheersen, want in de verte ziet hij juffrouw Kwiel lopen. En... juffrouw Kwiel kan nu een potje bij hem breken, nu zij hem heeft uitgenodigd.

Juffrouw Kwiel heeft een paraplu bij zich.

‘Verwacht u regen, juffrouw Kwiel!’ roept Peter vrolijk.

‘Wacht, ik zal je krijgen met je regen!’ roept juffrouw Kwiel.

Zij begint met haar paraplu te zwaaien en rent naar Peter en Petra toe.

Petra en Peter schrikken.

Zij lopen weg, terwijl de juffrouw met de lorgnet hen, zwaaiend met haar paraplu, achtervolgt.

[p. 56]

‘Ik zal jullie krijgen!’ roept zij.

De andere kinderen kijken lachend toe. Zij begrijpen dat het een grapje is. Juffrouw Kwiel wil eens laten zien hoe hard zij wel lopen kan. Juffrouw Kwiel is bekend om haar lenigheid.

Petra en Peter weten dat echter niet. Zij denken het gemakkelijk van de juffrouw te kunnen winnen.

Ze hebben het echter mis.

Het eerst voelt Petra de haak van de paraplu tussen haar benen, ergens ter hoogte van haar knie.

Pats, daar ligt zij op de grond.

Even later ondergaat Peter dezelfde behandeling.

Ook hij komt met een smak op de grond terecht.

Wat beduusd krabbelen de kinderen overeind.

Ze staan hard te hijgen.

Juffrouw Kwiel hijgt helemaal niet.

‘Dat doe je met training!’ zegt zij.

‘Ja, en met een paraplu!’ mompelt Petra.

‘Wat zei je, meisje?’ vraagt juffrouw Kwiel.

‘En met een paraplu, juffrouw Kwiel.’

‘Inderdaad, zo mag ik het horen!’ zegt juffrouw Kwiel.

Juffrouw Kwiel kijkt om naar juffrouw Boei en juffrouw Bleek die het tafereeltje hebben gadegeslagen.

Juffrouw Boei en juffrouw Bleek klappen in hun handen.

‘Dat doen ze alleen omdat ik nu de directrice ben,’ zegt juffrouw Kwiel tegen Petra en Peter. ‘Maar ze zijn erg jaloers. Juffrouw Boei is gymnastieklerares, maar zij is zo stijf als een lat. Moet je mij zien!’

Juffrouw Kwiel legt haar paraplu in het gras en bukt zich. Zij legt haar handen plat op het gras, terwijl haar benen gestrekt blijven.

Petra en Peter kijken er vol bewondering na.

[p. 57]

Krak, krak, horen ze dan.

En tot hun grote verbazing zien ze langzaam een rose onderbroek langs de benen van juffrouw Kwiel omlaag zakken tot op haar schoenen.

‘O,’ gilt juffrouw Kwiel. ‘Het elastiek is gesprongen. Niemand heeft wat gezien. Niemand heeft wat gezien!’

Juffrouw Kiel trekt haar rose onderbroek op en frommelt hem onder haar rok.

‘Jij draagt mijn paraplu,’ zegt zij tegen Peter.

‘En jij gaat ook mee,’ zegt zij tegen Petra.

Juffrouw Kwiel, Petra en Peter marcheren langs de andere kinderen naar de kostschool.

‘Wat gaat er gebeuren?’ vraagt juffrouw Boei.

‘Deze kinderen hebben straf!’ roept juffrouw Kwiel. ‘Ik geef hun een lesje!’

Juffrouw Boei heft wanhopig haar armen omhoog.

‘Ik heb ook nog een appeltje met hen te schillen!’ roept juffrouw Bleek.

Daardoor denkt zij bij de nieuwe directrice in een goed blaadje te komen. De directrice zal het wel prettig vinden, als zij merkt dat juffrouw Bleek streng is. Juffrouw Bleek is nog maar een paar maanden op de kostschool.

Petra en Peter moeten met juffrouw Kwiel mee naar haar kamer.

Juffrouw Kwiel sluit de kamerdeur achter hen.

‘Nu gaan jullie voor het raam staan,’ zegt zij. ‘En dan kijken jullie naar buiten!’

Petra en Peter doen wat hun is opgedragen.

Ze staren door het glas naar een mooie tuin met bloemen.

Meneer Joop is met een hark bezig de afgevallen bladeren bij elkaar te halen. Als hij een hoopje heeft, schept hij ze in een kruiwagen.

[p. 58]

Juffrouw Kwiel is achter hun rug bezig.

Petra en Peter begrijpen dat zij een nieuwe broek aantrekt. ‘Zo, dat is gebeurd!’ horen ze even later zeggen. ‘Jullie kunnen je weer omdraaien!’

Petra en Peter gehoorzamen.

‘En nu moeten jullie goed luisteren,’ zegt juffrouw Kwiel. ‘Ja, juffrouw Kwiel,’ antwoordt Petra.

‘Peter?’ vraagt juffrouw Kwiel.

‘Ja, juffrouw Kwiel,’ antwoordt Peter.

‘Jullie hebben niets gezien,’ zegt juffrouw Kwiel. ‘Niemand van de hele school mag horen dat het elastiek van mijn broek gesprongen is. Begrijpen jullie dat goed? Niemand! De kinderen niet en de juffrouwen niet. Niemand! En jullie mogen het ook niet aan je ouders vertellen. Hebben jullie dat goed begrepen?’

‘Ja, juffrouw Kwiel,’ zegt Petra braaf.

‘Ja, juffrouw Kwiel,’ zegt Peter.

‘Mooi!’ lacht juffrouw Kwiel vriendelijk.

Zij doet een kast open en haalt er een schaaltje uit.

‘Jullie krijgen elk een bonbon,’ zegt zij, ‘maar denk erom: mondje dicht!’

‘Met dichte mond kan ik mijn bonbon niet eten, juffrouw Kwiel,’ zegt Peter wanhopig.

Juffrouw Kwiel schiet in de lach.

‘Jullie mond mag even open,’ zegt zij.