Daar ga je, Claudia!

[p. 110]

16

Als ze in de open kar zitten, getrokken door de tractor, hoort Claudia dat de brandweer de schuur en de hooiberg gered heeft. Dat is zo hun methode. Als ze bij een brand komen, gaan ze eerst altijd die gebouwen nat houden, die nog niet branden. Anders slaat de brand over en gaan die ook in vlammen en rook op.

Huiverend zit zij dicht naast Andries. Hun koffers hebben zij bij zich. De nachtlucht is erg koud en hun natte kleren doen er ook geen goed aan. Er heerst verslagenheid in de wagen.

‘Begrijp je dat nou,’ horen ze de altijd ja-knikkende boer zeggen. ‘Helemaal geen onweer en toch de boerderij in brand!’

‘Een donderslag bij heldere hemel,’ zegt iemand.

‘Het heeft geregend en ik heb een slag gehoord!’ roept Claudia.

Moeke strijkt haar over het verwarde blonde haar.

‘We zijn je erg dankbaar, meisje,’ zegt ze. ‘Je krijgt vast en zeker een beloning omdat je ons gered hebt.’

‘Gered?’ vraagt Claudia verbaasd.

‘Ja, gered! Als je ons niet gewaarschuwd had, zouden we niet opgestaan zijn. Niemand heeft de slag gehoord. Niemand zou misschien de brand gemerkt hebben en we zouden allemaal verbrand zijn. Ik moet er niet aan denken. Dan had ook de schuur eraan gegaan en dat zou betekend hebben dat we zo'n honderd veertig varkens kwijt waren. Nee, we zijn je erg dankbaar. Jij hebt ons gered. Jij krijgt

[p. 111]

van mij een mooie beloning!’

Claudia's ogen beginnen te schitteren.

‘En ik heb ook gewaarschuwd,’ roept Andries. ‘Ik heb de tractor dwars door de deur gereden. Geen kunst aan!’

De boerin trekt Andries tegen zich aan. Hij schijnt het opeens niet meer naar te vinden. Hij kijkt lachend naar haar op. Zou hij ook een beloning krijgen. Hij heeft toch ook hard geroepen, zo veel mogelijk mensen gewekt?

‘Jij krijgt ook een beloning!’ belooft de boerin.

‘Waar gaan we nu heen?’ vraagt Claudia.

‘Naar Barneveld,’ antwoordt de boerin, ‘daar hebben wij kennissen en er is ook een hotel. We zullen er wel onderdak vinden. Eerst hebben we nog aan de schuur gedacht, maar veertig mensen bij honderd veertig varkens stoppen is ook geen lolletje.’

‘Veertig mensen?’ roept Claudia uit.

‘Ja, de kinderen dan meegerekend!’

Claudia kijkt om zich heen in de wagen. In de verte ziet zij Annie Krans zitten en Hans de Vos en Jaap Frielink. De jongens hebben rood behuilde ogen. Later hoort Claudia dat het van de rook is gekomen. In de wagen zitten toch zeker geen veertig mensen?

‘Er komt nog een wagen,’ zegt de boerin, met twee paarden bespannen.’

Dirk Pruim zit op de tractor.

‘Hé, Dirk!’ schreeuwt Andries. ‘Kan het niet wat harder?’ ‘Zestien kilometer is hard genoeg,’ roept Dirk terug. ‘Verlang je naar je bed, Andries.’

‘Ik niet,’ zegt Andries.

‘Ik doe geen oog meer dicht, moeke,’ zegt Claudia.

‘Maar toch moeten we anderdak hebben. We kunnen moeilijk in de open lucht blijven.’

[p. 112]

‘Hoe laat is het, moeke?’ vraagt Claudia.

‘Half drie.’

‘Half drie,’ mompelt Claudia. ‘Dat is nog erg vroeg en ik heb helemaal geen slaap meer. Vreemd, hè?’

‘Ach, dat is niet vreemd, dat komt door de schrik en de spanning.’

Eindelijk wordt Barneveld dan bereikt.

‘En te weten dat we vandaag naar Barneveld zouden gaan,’ fluistert Claudia in het oor van Andries. ‘We zijn er nu op een wel heel vreemde manier gekomen, hé?’

Andries knikt.

‘Ik krijg ook een beloning,’ zegt hij.

‘Denk jij daar alleen maar aan?’

‘Ja,’ antwoordt hij. ‘Dat is toch zeker fijn?’

‘En die hele boerderij is van die arme mensen afgebrand. Ze zijn bijna alles kwijt.’

‘Huh,’ zegt Andries, ‘de piano en het orgel en heel wat meubels zijn gered. Alleen het fornuis heb ik niet gezien. Niks erg, de pap brandde toch steeds aan. Kunnen ze gelijk een beter fornuis kopen.’

‘Toch is het erg!’ houdt Claudia vol.

‘Moeke,’ roept Andries plotseling. ‘Bent u verzekerd?’

‘Ja, wij zijn verzekerd,’ zegt moeke, ‘en hoog ook. Wij krijgen veel geld en bouwen een mooie nieuwe boerderij. Alles wordt dan moderner, met mooie kamertjes. Komen jullie dan ook weer logeren?’

‘Dat weet ik nog niet,’ antwoordt Claudia aarzelend. ‘Ik geloof dat ik liever naar een ponniekamp ga.’

‘Ja, ik ook!’ roept Andries.

‘Je moet het zelf weten,’ waarschuwt de boerin, ‘bij ons wordt het geweldig fijn.’

‘Koopt u een nieuw fornuis?’ informeert Andries.

[p. 113]

‘Natuurlijk, ook een nieuw fornuis!’

‘Een elektrisch fornuis?’

‘Stellig!’

Andries kijkt Claudia aan. Hij schijnt aan haar te vragen: Zullen we het dan nog eens proberen? De pap zal wel niet meer aanbranden. Per slot van rekening krijgen we nog een beloning.

Het is of de boerin zijn gedachten geraden heeft.

‘Als beloning mogen jullie met de grote vakantie een maand komen logeren,’ zegt ze. ‘En je vader hoeft er dan niets voor te betalen.’

‘Met de grote vakantie?’ vraagt Claudia verbaasd. ‘Is de nieuwe boerderij dan al klaar?’

‘Nee, ik bedoel het volgend jaar.’

‘Dan ben ik al van de lagere school af,’ peinst Claudia.

‘Ik weet het nog niet hoor,’ hakt Andries de knoop door. ‘Dat duurt nog zo lang, maar van de zomer ga ik liever naar een ponniekamp en misschien maakt mijn vader het volgend jaar wel weer een mooie reis. Naar Afrika of naar Amerika, naar de watervallen of naar de Mexicaanse ezeltjes, je kunt nooit weten.’

‘Graag of niet,’ antwoordt de boerin.

‘Krijgen we dan geen beloning meer?’ vraagt Claudia schuchter.

‘Ja, als jullie niet willen logeren, krijgen jullie wel wat anders. Een beloning zullen jullie hebben, we zijn jullie erg dankbaar.’

Andries knipoogt naar Claudia.

De tractor stopt. Ze staan in de hoofdstraat van Barneveld, vlak voor een groot gebouw. Hotel Het Gouden Ei staat er in gouden letters boven de ingang.

‘Moeten we hierin?’ vraagt Claudia.

[p. 114]

‘Ja, hier zal wel veel plaats zijn,’ zegt moeke, ‘het zomerseizoen is nog niet begonnen en de mensen komen heus niet speciaal naar Barneveld om paaseieren te eten. Die kun je overal krijgen.’

‘Als er maar geen brand uitbreekt,’ zegt Claudia een beetje benauwd.

‘Daar hoef je niet bang voor te zijn,’ antwoordt de boerin, terwijl zij Claudia op haar rug klopt. ‘Zo iets maak je maar eens in je leven mee.’

Er blijken geen kamers genoeg vrij te zijn in het hotel, maar er zijn nog wel badkamers die in slaapkamertjes omgetoverd kunnen worden. Speciaal voor de kinderen dan.

Andries en Claudia krijgen ieder zo'n badkamer om in te slapen.

‘Lekker,’ zegt Andries, ‘als je de kraan opendraait, verzuip je!’

‘Hé, hé, Andries,’ roept moeke. ‘Houd je fatsoen.’

‘Toch is het gevaarlijk, moeke,’ vindt Claudia.

‘Ik weet er wel wat op,’ belooft moeke.

Zij gaat met de hotelhouder spreken en die weet de kinderen duidelijk te maken dat het helemaal niet gevaarlijk is om in een bad te slapen. Hoog boven het bad zit een kraan in de leiding. Daarmee kun je de waterleiding afsluiten.

‘Er kan dan geen koud water in het bad komen,’ zegt hij, ‘maar ook geen warm water. Verdrinken of verbranden is er dus niet bij. Wees maar niet bang. Jullie hebben vannacht al genoeg meegemaakt. Ga maar rustig slapen!’

Ze krijgen dekens, een zacht matrasje en een kussen en lakens. Dat alles wordt in het bad uitgespreid en ze hebben een heerlijk bedje.

‘Welterusten in je badbed!’ roept Andries naar Claudia, als die in de badkamer verdwijnt.

[p. 115]

‘Van hetzelfde!’ roept Claudia.

Zij nestelt zich behaaglijk in het bad. Eerst heeft ze toch nog geprobeerd of er geen water uit de kranen kwam. Een kraan met een rode knop en een kraan met een blauwe knop. Maar uit geen van de twee kranen kwam ook maar een druppel water. Toen pas was zij gerust en ging zij haar bedje uitspreiden.

Claudia kan de slaap moeilijk vatten. Zij hoort nog allerlei geluiden op de gangen. Heen en weer lopende mensen, pratende mensen, deuren die dichtslaan, gorgelen van waterleidingen, w.c.'s die doorgetrokken worden.

Zij staart maar naar de zwarte schakelaar boven haar hoofd tegen de witte muur. Er hangt een koord omlaag. Zij weet dat daarmee het licht aangaat, als zij eraan trekt. Uit verveling trekt zij er drie keer aan. Dan draait zij zich om. Claudia probeert nu ernstig om te gaan slapen.

Als zij haar ogen dichtdoet ziet zij de brandende boerderij voor zich. Daarom doet zij haar ogen maar weer gauw open. Zij wil niet graag meer aan de brand denken.

Eindelijk valt zij in slaap. Zij staat voor het raam van de voorkamer in de Noordsingel. Zij ziet eenden en zwanen in de singel zwemmen. En daar op de hoek bij de Bergweg begint het water te branden. Langzaam naderen de vlammen de eenden en zwanen die nog niets bemerken. O, Claudia moet die arme dieren waarschuwen. Zij rukt en rukt aan het raam, maar het gaat niet open.

‘Alle koperen pennen zijn zoek,’ hoort zij een schorre stem zeggen.

Met een gil wordt Claudia wakker, vliegt overeind en stoot haar hoofd gevoelig tegen een van de kranen van het bad. Zij begrijpt dat zij naar gedroomd heeft en met een zucht van verlichting gaat zij weer liggen.