Daar ga je, Claudia!

[p. 19]

3

Het huis op de Noordsingel ligt vlak bij de Bergweg. De familie Lommerijk, aangevuld door Andries, slaat in de zilvergrijze auto van Claudia's vader de hoek om. Vader stopt voor een huis waarvan de voorgevel in een steiger staat. Links van de deur is een houten ton geplaatst en er ligt ook een stapel stenen.

‘Hé,’ roept Andries uit. ‘Er wordt nog aan gebouwd. Is het een nieuw huis oom?’

‘Dacht je dat ze van boven naar beneden bouwden?’ vraagt Claudia. ‘Ik dacht dat je slimmer was, ventje.’

Ze stappen uit en het eerste wat Andries doet is naar boven kijken. Ja, Claudia heeft gelijk. Boven het steiger is nog een verdieping en een tweede verdieping en een zolderetage. Daar wordt helemaal niet gebouwd, alleen op de benedenverdieping.

‘Dit is een winkel geweest,’ zegt vader, terwijl hij een sleutel uit zijn zak opdiept.’

‘Een winkel?’ vraagt moeder verbaasd.

‘Ja, een winkel,’ antwoordt vader. Nu wordt die verbouwd. Dat is toch geen bezwaar?’

‘Wat voor een winkel?’ vraagt Claudia's moeder.

‘Een viswinkel!’

Andries en Claudia barsten in een schaterlach uit. Ze worden rood van het lachen.

‘Wat is daar nou voor leuks aan?’ vraagt vader.

‘Haha, oom, een viswinkel. Eet smakelijk. Altijd vis bij de hand. Lekkere gebakken schol. Schelvis, paling, nieuwe

[p. 20]

haring!’

Andries zet een gezicht of hij al die vissen zelf gevangen heeft en ze nu aan het verkopen is.

‘Zou het niet naar vis ruiken?’ vraagt Claudia plotseling angstig, terwijl de lach van haar gezicht verdwijnt.

‘Het ruikt ten hoogste naar kalk en cement,’ zegt vader, terwijl hij de gang in stapt.

De anderen volgen. Het laatste moeder met de kleine Martin op haar arm.

‘Moet de wagen nog mee naar binnen?’ vraagt ze.

‘Welnee,’ antwoordt vader. ‘Zo lang werk hebben we niet. De wagen uit de koffer halen en in elkaar zetten en straks weer uit elkaar halen is meer werk.’

Vader heeft gelijk gehad. Het ruikt naar kalk en cement. Eigenlijk wel een lekkere lucht, vinden Claudia en Andries. Het is in de voorkamer erg donker door de stellingen buiten, maar vader heeft hier op gerekend. Hij knipt een zaklantaren aan.

‘Dat lijkt het zoeklicht van Knoop wel!’ roept Andries uit. ‘Weet je nog wel dat jullie opgesloten zaten, Claudia?’

‘Ja, dat was met Margot uit België.’

‘Hebben hier tegels gezeten, oom?’ vraagt Andries plotseling.

Hij wijst naar de muren van de kamer.

‘Ja, dat heb je goed gezien. Het is nu eenmaal een viswinkel geweest en daar hebben ze tegels. De tegels zijn er afgehaald, de muur wordt gepleisterd en dan komt er behang over, of eventueel hout als ik dat wil.’

‘Neem maar hout, oom,’ raadt Andries aan. ‘Maar dan wel zonder houtworm. Meneer Balfers is laatst door zijn pianokrukje gezakt. Houtworm! Gelachen dat ik heb! Die man is nog nooit van een paard gevallen en dan tippelt die

[p. 21]

van zo'n laag krukje! Hout is erg mooi, oom.’

‘Maar wel erg duur,’ mompelt de vader van Claudia.

‘Zie je dat je een tree af moet om in deze kamer te komen?’ vraagt Claudia.

Dat is wel vreemd,’ vindt moeder.

‘Hebben zeker vissen in gezwommen,’ zegt Andries. ‘Zie je wel meer.’

‘Ik geloof dat jij sterretjes ziet,’ roept Claudia. ‘Vissen zwemmen in een viswinkel toch zeker niet over de vloer?’

‘O nee?’ schreeuwt Andries, maar verder weet hij toch geen antwoord en hij ziet werkelijk even sterretjes, want zijn oom schijnt hem per ongeluk met de zaklantaren in zijn ogen als hij de stralenbundel op het plafond richt.

‘Zie je, Fie,’ wijst de heer Lommerijk, ‘het plafond is klaar.’

Ze gaan naar de achterkamer die bijzonder groot is. Een houten serre geeft uitzicht op de tuin. Het is in de achterkamer heel wat lichter. Daar is dan ook geen steiger opgebouwd.

‘Aardig tuintje, oom,’ prijst Andries. ‘Zo'n wildernis heb ik nog nooit gezien. Het eiland van tante Katrien en oom Buick in de Bergse Plas is er een park bij. In die struiken daar zitten vast leeuwen en tijgers!’

‘Ik denk alleen maar kikkers, wormen en slakken,’ zegt Claudia.

‘Zullen we die gaan vangen?’ stelt Andries voor.

‘Als je het maar uit je hoofd laat,’ vermaant Claudia's moeder.

‘Ik maak maar een grapje,’ zegt Andries. ‘Ik mag toch wel een grapje maken, hè tante?’

‘Dat mag best!’

‘Zullen we eens in de tuin kijken?’ stelt vader voor.

[p. 22]

‘Ik ben gek op tuinen, oom.’ zegt Andries.

‘Hè pap, mag ik een schildpad in de tuin?’ bedelt Claudia. ‘Een schildpad!’ roept Andries schamper uit. ‘Zo'n saai, traag beest met van die graaipoten en zo'n omgekeerde asbak op zijn rug? Weet je niets beters? Je moet een paard nemen...’

Claudia kijkt haar neefje met opengesperde ogen aan. Een paard, stel je voor!

‘Of een bok is bij nader inzien nog beter. Dan kan die lekker de tuin afgrazen, zijn jullie die wildernis tenminste kwijt. Hé leuk! Daar staat een kastanjeboom.’

‘Jullie doen of we er al wonen,’ zegt Claudia's moeder.

‘Ik heb er anders wel zin in,’ vindt de heer Lommerijk. ‘Tuinieren, geweldig. Eerst de boel lekker opruimen. Struiken eruit, alles omspitten, dan zaaien, wat kunstmest en je krijgt de prachtigste bloemen...’

‘Ik zou anders toch eerst wel de rest van het huis willen zien,’ lacht Claudia's moeder. En waar is de keuken? En waar is de badkamer? En waar zijn de slaapkamers?’

‘Hoe lang zou die tuin zijn?’ denkt Claudia's vader.

‘Drieduizend miljoen kilometer?’ vraagt Andries.

‘Hè wat?’ roept Claudia's vader uit.

‘Ik denk een meter of dertig,’ zegt Claudia.

‘Dat heb je goed gezien! Ik dacht dat meisjes er geen oog voor hadden. Zeker dertig meter. Goed zo, Claudia!’

Vader geeft Claudia een goedkeurend klopje op haar schouder.

‘Daar gaat Claudia,’ roept Andries uit. ‘Zij loopt door haar tuin. Dertig meter heen. Dertig meter terug. Zij heeft in haar hand een lijn met een halsband. En aan de halsband zit een schildpad. Hij heet Balfers!’

Claudia loopt met grote passen de tuin door. Helemaal

[p. 23]

achterin bij de heining blijft ze staan.

‘Andries, kom eens!’ roept ze.

‘Even de schildpad een pootje geven, oom,’ zegt Andries. ‘Ik ben zo terug. Dan kunt u weer van mijn diensten gebruik maken.’

‘Het is geen kwade jongen,’ zegt Claudia's vader, als Andries weg is.

‘Helemaal niet,’ antwoord zijn vrouw. ‘Dat weten we wel, maar hij moet goed onder de duim gehouden worden!’

Als Andries bij Claudia gekomen is, wijst die hem op een deur in de heining. Uit de verte was die niet te zien.

‘Dit is een deur, Andries,’ zegt Claudia veelbetekenend.

‘Ja, dat is een deur,’ bevestigt Andries.

Dan kijkt hij haar vragend aan.

‘Nou, is dat niet geweldig?’

‘Geweldig?’ roept Andries uit. ‘Wat is er nou voor geweldigs aan een deur. In Wassenaar hebben we zoveel deuren. Mijn vader vindt ze helemaal niet geweldig, want hij is er vaak tegenop gelopen. Een keer had hij een duif als een eierhoofd, ik bedoel een bult als een duivenei.’

‘Wees nou eens even ernstig!’ vermaant Claudia, zonder dat zij om haar neefje lacht. ‘Wat betekent het, dat hier een deur is?’

‘Niets, gewoon een deur!’

‘Dat er iets achter zit.’

‘Hè, hè, er zit iets achter. Enorm, enorm,’ roept Andries, terwijl hij met grote stappen voor de deur heen en weer gaat lopen. ‘Hans en Grietje zitten erachter. En die moeten wij bevrijden. Nou tevreden? Ga je mee terug?’

‘Ik wil weten wat er achter die deur zit,’ zegt Claudia.

‘Nou, dan moet je hem opendoen,’ raadt Andries aan.

‘Ik durf niet!’

[p. 24]

‘Maar ik wel!’ zegt Andries.

Hij trekt met moeite het verroeste haakje uit het oogje. Dan begint hij te duwen, maar er is geen beweging in de deur te krijgen. Nu gaat ook Claudia duwen, uit alle macht. Wel kraakt de deur, maar hij beweegt niet.

‘Wacht,’ zegt Andries. ‘Opzij, Claudia. Ik ga Hans en Grietje bevrijden!’

Hij doet een paar passen achteruit, neemt vervolgens een geweldige aanloop, steekt als hij vlak bij de deur is zijn voet uit, zodat zijn schoen met een harde klap tegen de deur aankomt, terwijl Andries tegelijkertijd met beide handen duwt. Een geweldige knal! De deur vliegt open en Andries is plotseling verdwenen, hoewel er een doffe bons weerklinkt.

‘Au, au!’ hoort Claudia hem roepen.

Achter de opengevlogen deur ontwaart Claudia een houten trapje omlaag. Het heeft drie treden. Onder aan het trapje ligt Andries in een grote verzameling oude kranten, lege concervenblikjes, oude flessen en spinnewebben.

‘Heb je je bezeerd, Andries?’ vraagt Claudia meewarig.

Zij voelt zich wel een beetje schuldig, want als zij niet zo nieuwsgierig was geweest, zou Andries zich niet zo hebben uitgesloofd. Per slot van rekening heeft hij zo voor haar de deur opengetrapt.

‘Ik ben alleen een paar ribben kwijt,’ zegt Andries, ‘en ik heb opeens twee rechterarmen en twee linkerbenen!’

Uit het antwoord maakt Claudia op dat Andries goed terecht is gekomen. Dat is een pak van haar hart. Intussen is Andries opgestaan en slaat hij zo veel mogelijk het stof en vuil van zijn kleren.