Een Haagsch fortuin

[p. 202]

Twaalfde hoofdstuk.

Den zelfden morgen, waarop Felman de verpletterende tijding had vernomen, was mijnheer De Grootens reeds voor elf uur verrast geworden door bakker Mols met twee andere heeren, die volstrekt den secretaris-generaal wenschten te spreken.

De Grootens had zijn vrouw aangezien en toen den oppasser toegesnauwd dat hij immers voor niemand thuis was.

‘Ja, ziet-u,’ zei de knecht bedremmeld, ‘ik heb gezeid dat u me gezeid hadt, dat u voor niemand thuis was, maar toen zei een van de heeren dat zij toch wel iemand waren.’

Daar was dus niets meer aan te doen. De heeren moesten maar binnen komen.

Mols stapte plechtig met zijn twee mede-regenten de kamer binnen. Hij groette beleefd, maar heel droogjes. De Grootens trachtte vooral met zijne deftigheid te woekeren en verzocht de heeren plaats te

[p. 203]

nemen. Mols zou natuurlijk de woordvoerder zijn, maar of hij er tegen opzag, dan wel of hij geene geschikte inleiding kon vinden - zijne hand streek maar voortdurend over den zijden hoed, zonder dat hij begon. Eindelijk kwam 'ter uit:

‘Mijnheer De Grootens, 't zal overbodig zijn u de reden onzer komst mede te deelen. De regenten hebben in Wee vergaderingen te vergeefs op uwe tegenwoordigheid gewacht; wij vonden 't nu maar het beste tot u te komen, en u aldus de afrekening gemakkelijk te maken......’

‘Zeker, de afrekening gemakkelijk te maken,’ herhaalde een der regenten binnensmonds.

De Grootens knikte droogjes. ‘Uitmuntend!’ antwoordde hij, ‘uitmuntend! Maar we kunnen dat toch hier niet doen. We zijn immers niet voltallig?’

‘De drie afwezigen hebben volmacht gegeven,’ antwoordde Mols onmiddellijk; ‘dat is dus volkomen in orde.’

‘O zoo, dan is die zwarigheid opgeheven,’ hernam De Grootens, spijtig op zijn lippen bijtende. ‘Ja, wacht, dan zal ik mijn brandkas maar eens open maken. Hij tastte in zijn linker- daarop in zijn rechter zak; zocht vervolgens in zijn borstzak en toen in de kamer. ‘Waar is mijn sleutel? zou ik dien verloren hebben?..... Ja waarlijk, ik schijn hem kwijt te zijn...... Wat nu te doen? Zou ik de heeren nog een uitstel van 24 uren mogen verzoeken -’

[p. 204]

‘Onnoodig, mijnheer,’ was 't beslist antwoord van Mols, ‘ik heb me tegen alle hinderpalen gewapend. Een onzer regenten is smid en deze heeft zijn keizer meegebracht.’

‘Juist,’ herhaalde de buurman, ‘die heeft zijn keizer meegebracht.’

‘Gelukkig!’ speelde De Grootens vrij natuurlijk zijne vreugde over dit voorzien geval. ‘Dan kunnen we dadelijk de zaak afdoen. - Maar wacht eens, ik geloof dat ik ginds den sleutel op mijn lessenaar zie liggen.’

‘Dat zou al bijzonder getroffen zijn,’ zei Mols, terwijl hij zijn buurman een oogje knipte.

Inderdaad was De Grootens zoo bijzonder gelukkig zijn sleutel daar te vinden. Hij ging er mee naar de brandkast, opende die en haalde er een pak papieren uit, dat hij op de tafel lei.

‘Hier zijn de verlangde stukken. Alles is hier bij elkaar, behalve - het legaat, dat ik..... dat ik -’

‘Maar, mijnheer,’ riep Mols luide en zeer driftig, ‘dat wordt nu toch al te dwaas! We zijn geen kinderen! We komen hier om u ernstig te vragen, ons 't legaat te geven dat u ten behoeve van het weeshuis is ter hand gesteld. We wenschen met geen kluitje in 't riet gestuurd te worden.’

‘Zeker niet,’ herhaalde de echo, ‘met geen kluitje in 't riet!’

‘Bedaart, mijne heeren, bedaart’ hernam De Grootens, die zich zelven nu weer volkomen meester was,

[p. 205]

‘ik heb het legaat bij den bankier gedeponeerd en zal het u van avond nog bezorgen.’

‘Daar geloof ik geen woord van!’ liet Mols zich woedend ontvallen.

‘Neen, geen woord!’

‘Mijne heeren, u wordt beleedigend!’ zei De Grootens met veel drukte.

‘Dat is u al lang, mijnheer, door ons als kinderen te behandelen. Voor wie houdt u ons? En ik herhaal het, mijnheer De Grootens, ik geloof geen woord van het hetgeen u ons zegt. Nogtans zal ik drie uur geduld oefenen. Wie is uw bankier?’

‘Een solied man!’ was 't scherp antwoord.

‘Met insolide klanten,’ liet Mols er driftig op volgen.

‘Ja zeker, met insolide klanten!’

Nu bleef De Grootens zijne woede inderdaad amper meester.

‘Mijnheer Mols en mijnheer de echo!’ zei hij bevend van drift, ‘over drie uur zult ge me hier vinden met het geld. Bespaar me tot dien tijd uw gezelschap en uwe aanmerkingen.’

‘Dat uitstel geven we u, maar ook geen minuut langer!’

Zonder groeten verliet het drietal de kamer, en toen ze de deur achter zich dicht getrokken hadden, liet zich De Grootens uitgeput op een stoel neervallen. Er was voor hem geene uitkomst meer. Er bleef hem niets over dan een einde aan al die ellende te maken.