Roy kan drijven

[p. 26]

Hoofdstuk 5

Roy kijkt nog eens naar het water onder hem.

Dan tilt hij zijn armen op.

Daarna maakt hij zijn voeten los van de plank.

Nu springt hij.

Hij zweeft door de lucht.

Net als Anil en het meisje met de lange staart.

Roy moet erom lachen.

Maar hé, wat gaat het springen snel.

Daar schrikt Roy van.

Zijn voeten raken nu al het water.

Zijn benen, zijn buik, zijn schouders, alles gaat onder water.

Nu gaat hij ook kopje onder.

Wat een boel water is er hier.

Wat krijgt hij toch veel water naar binnen.

Gelukkig, nu schiet hij weer omhoog.

Maar hij gaat ook alweer kopje onder.

Wat is het lastig om opnieuw boven te komen.

Hij moet met zijn armen bewegen.

Kijk, zo komt hij weer naar omhoog.

Maar hij gaat ook weer kopje onder.

Hé, hoe moet je boven blijven?

Hoe moet dat?

Wat moet je daarvoor doen?

[p. 27]

[p. 28]

Roy sluit even zijn ogen.

Wat wordt hij moe.

Hij heeft geen lucht meer.

Kon hij maar op zijn rug gaan liggen.

Kon hij maar gaan drijven.

Dan kon hij weer ademhalen.

Iemand moet hem helpen.

Waarom helpt niemand hem?

Waar is zijn moeder?

En waar is zijn vader?

Waar zijn ze?

Waarom komen ze niet?

Hé, hij voelt een hand.

En nog een hand.

Het is de zwemmeester.

Die pakt hem vast.

Aan zijn hoofd.

‘Rustig maar, Roy,’ zegt de zwemmeester.

‘Ik breng je wel naar de kant.’

Roy ligt in een kleine kamer.

Een kamer in het zwembad.

[p. 29]

[p. 30]

Hij ligt op een bank.

Hij wacht op een dokter.

Een dokter die hem zal onderzoeken.

Een dokter die zal kijken of alles goed met hem is.

Aan de ene kant van Roy zit meester Harto.

Aan de andere kant zit de zwemmeester.

Ze zitten met hem te wachten op de dokter.

Intussen praten ze over van alles.

Over hun auto.

En over het weer.

Dan wordt er op de deur geklopt.

Een mevrouw komt binnen.

Een mevrouw in een witte jas.

In een hand draagt ze een grote tas.

Roy weet het al.

Deze mevrouw is vast de dokter.

‘Dag,’ zegt ze.

Dan geeft ze een hand.

Een hand aan meester Harto en de zwemmeester.

Daarna komt ze naar Roy toe.

Ze kijkt hem aan.

Ze heeft lieve, donkere ogen.

‘Ik heet Kim,’ zegt ze.

[p. 31]

‘Ik hoor dat je bijna was verdronken.

Hoe voel jij je nu?’

‘Ik voel me goed,’ zegt Roy.

‘Kom,’ zegt dokter Kim tegen Roy.

‘Ik ga je even onderzoeken.’

Roy blijft rustig liggen.

Hij voelt zich niet ziek.

Hij is wel wat moe.

Dokter Kim luistert naar zijn borst.

En naar zijn rug.

Ze kijkt ook in zijn oren.

‘Gelukkig, Roy,’ zegt dokter Kim na een tijdje.

‘Je bent nog steeds gezond.’

Dan mag Roy weer opstaan.

Roy kijkt naar meester Harto.

‘Gaan we terug naar school?’ vraagt hij.

‘Wil je dat?’ zegt meester Harto.

Roy knikt.

Dan lopen hij en meester Harto naar buiten.