Sonnetten

[p. 41]

XLI.

Rondom haar tintlende gestalte schijnt
Om hare knieën een zacht teeder licht,
Van af haar knieën naar haar middel twijnt
Rondom haar heupen dat heerlijke licht.

Rondom haar middel wordt het weer vereend
Tot een zacht stralende en rond gedicht,
Maar dan schiet het omhoog en wordt getweend
Om borste' en schouders tot haar hoog gezicht.

Stralende staat het hoofd zooals een licht,
Een fakkel, verlichtend de heele aarde,
Stralende staat het lichaam opgericht,

Verlichtende het oneindig heelal.
Wie kent haar onbegrensde waarde?
De Geest brandt om haar als in één kristal.