Sonnetten

[p. 38]

XXXVIII.

De schaduwe doet zachtkens duizelen,
En door het licht gaat een zacht suizelen,
Oneindige verrukking stijgt omhoog
Naar den oneindgen blauwen hemelhoog.

Een schild weerkaatst het andre voor mijn oog.
En 't is of in het zacht van haar neerlichten
En in het teedere van haar weerlichten
Zich iets oneindig zaliges bewoog.

Een lichte gouden schaar van hemelingen
Beweegt zich in krioelende wemelingen.
Een lichte gouden schaar tusschen den hemel

En haar beweegt zich in zilver gewemel.
Het is het nieuwe menschelijk geslacht,
En de goudene Geest der Menschheid lacht.