Sonnetten

[p. 36]

XXXVI.

Hare buik is zoo welvende en zacht
Als van de wijde zee een ronde golf,
Die een oneindigen lichtglans bedolf
Binnen zijn teederen en donzen vacht.

Van uit die teedere en donkre nacht,
Waarmee zij haar schatkamer overscholf,
Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf,
Tot vrijheid eene lichte gouden vracht.

Een lichte schoone schaar van bloeiende kindren
Zal hieruit stijgen naar haar schoone borsten,
Ik zie ze spelen in de nevels ginder en

Mijn oogen niet naar hier terugzien dorsten.
Goud zijn hun lichamen, zij zinderen
Door de luchten, en stillen alle dorsten.