Sonnetten

[p. 13]

XIII.

De gouden Aarde is vol, schemerklare,
De Hemel welft zich donker en zacht blauw,
Het Heelal is die donkerzachte dauw,
Alleen de Maan en de Aarde zijn zichtbare.

Van die twee samen, van dat jonge pare
Is de Maan, in den brooslichten lantaren
Van den Nacht, de zachtstralende flambouw,
En de Aarde de droomende landouw.

En in het zachte en scheemrende blauw
Is de Maan een Man met een stillen regen
En de Aarde een wijde grijze Vrouw,

Genietend 't stille geluk van dien zegen.
Maan, Aarde en Heelal zijn één gedacht
Van zaligheid der Menschheid. - Dit 's haar Nacht.