De school der poëzie

[p. 11]

[Mijn liefste was dood,]

Mijn liefste was dood,
toen ben ik gegaan
alle werelden door,
ik heb gevonden, de wereld is groot,
maar zij was dood.

Ik heb veel gevonden, de wereld is groot,
er zaten veel in den nacht
met witte vingren wenkend, de macht
van mijne doode was heel groot.

Toen ben ik gekomen op eenen akker,
o mijn liefste word wakker,
gij laagt daar neer zoo zwart,
droomasch, verbrand uw hart.

Gij hadt te lang gewacht bij het vuur,
elk nacht- en daguur
zaagt ge mind'ren de vlam
alsof een dief haar nam.

En toen het stervend was op 't hout
het roode vuur - te koud
was het - toen hebt ge 't opgestookt
met eigen ziel, het heeft gerookt,

[p. 12]

 

het heeft geknetterd, het heeft de vonken

 

doen springen en lonken,

 

het vuur heeft sissend het hout gekust

 

als kleine meisjes - het is gebluscht,

 

o mijn liefste word wakker,

 

uw asch is zoo zwart op den akker.

 

 

 

En in mijn angst ben ik heengegaan

 

een heel eind weg, over de baan

 

van den akker, toen heb ik gezonden

 

de roode liederenmonden,

 

om te roepen de dagschuwe,

 

nachtzieke schaduwe,

 

haar ziel, die bij de wachtvuren

 

wachtte de nachturen -

 

of ze nog levend was,

 

om te rak'len in de asch,

 

om te lokken uit de lucht,

 

als ze soms daarin was gevlucht,

 

dat ze kwam om me toe te spreken,

 

langs mijn wangen haar weeke

 

lippen te laten gaan -

 

de armen om me te slaan,

 

met haar vingers mijn hoofd te streelen,

 

in mijn ooren te kweelen,

 

met haar stem mij te zeggen dat

 

ik haar altijd heb liefgehad -