Verzamelde werken. Deel 7. De groote dichters

Horatius

IL

Jij ontwijkt als een klein herteke mij, Chloe,
steil daar klimmend omhoog, zoekend de schuwe moek',

vreezend zonder motief de

blaadren ritselend in den wind.

[p. 484]

 

Want als 't blad van den boom, trilt door den lentewind,

 

zachtkens wiegende wuift, als hagedisjes snel,

 

groen, zich haastiglijk reppen,

 

trillen knieën en hart van haar.

 

 

 

Toch joeg ik je niet op - 'k was toch geen tijger of

 

leeuw, die straks je verscheurt, beest uit Gaetulië.

 

Laat toch, laat toch je Moeder,

 

volg toch, - oud toch genoeg - den man.

L

O Bandusia's Bron, helderder dan kristal

U breng 'k 'n offer van wijn, bloemen versieren het

bokje, dat ik u morgen

wijd, de horentjes komen pas

kijken; liefde en gevecht waren hem voorbestemd,

maar te vroeg stroomt zijn bloed over uw ijskoud nat,

rood en warm is het bloed van

'n zoon der dartele kudden steeds.

U kan deren geenszins, hitte der hondsdagen,

die zoo vreeselijk is; gij straalt steeds lieflijke

koelte uit voor de moede

ossen en voor het dwalend vee.

Wees maar zeker dat gij niet zult vergeten zijn,

als ik dicht hoe een eik staat op de holle rots,

waaruit babbelend water

vormt uw kabbelend watervlak.

Vertaling Mr. W.B. Westermann.