Verzamelde werken. Deel 6. Liedjes en verzen

(1950)–Herman Gorter– rechtenstatus



[pagina 23]
II
[pagina 25]
Nooit zal ik slapen Naast de schoonheid, Maar mijn woon leit Bij eenzame stormkapen, Bij eenzame stormwegen, Waar het gras nat ligt van den regen
[pagina 26]
Geliefde, ga niet weg van mij, Gij zijt het eenig wat ik heb, De vloed zijt gij, Ik ben de eb. 's Nachts klem ik mij vast Aan uw beeld, Geliefde, met de oogen. Zoo klemt de zeeman aan de mast, Dat hij niet verdrinken moge. Maar juist dan verdrink ik, Geliefde, Met uw beeld in het donker der Liefde.
[pagina 27]
Geliefde, gij hebt mij niet lief, Dat kan ook niet. Maar ik heb u zoo lief, O zie 't, o niets dan zie 't. Na de diepste liefde Wordt 't hart flauw. Men gelooft het nauw, Maar sterft in de Geliefde.
[pagina 28]
Teeder treed ik tot u nader, Schoone geest nieuwer Muziek, Als tot mijn Moeder en mijn Vader, Ik heb niets dan u, eeniglijk. En gij vangt weer aan zacht met mij te dansen, Zacht als mijn Moeder, Geest van de Muziek, En uit U rijzen Heelal's lichte glanzen, En ik sterf in Uw schaduw, Licht, verrukkelijk.
[pagina 29]
En voor mij wordt 't Heelal tot ééne Schoonheid, Waarin ik stervend leef: in Uwe Schoonheid. En om mij wordt het Heelal tot één Licht, Waarin ik zwevend zwijg voor Uw gezicht.
[pagina 30]
Geliefde! een helle dans! Hier, met lichte passen, In 't Maartlicht, nog schaarsch Bij de kleur'ge waterplassen, Met elkaar in de armen, In de kleuren, warme, Groen en paars, Uitbrekend met glans. Daardoorheen wij samen Als twee naakte vlammen.
[pagina 31]
Geliefde, een groote dans, Ver, ver, van de aarde, Ver nog achter waar de Sterrenbank ligt, hooge sterrenschans. Geliefde, een diepe dans, Samen in den nacht, Samen in elkaar gedrongen, Een dans waarvan ontwaakt Geen van beide, glans Als des doods houdt ons omvangen.
[pagina 32]
Als gij danst, is 't of een roos Danst, een groene struik vol roode rozen, Die in vrijheid heerlijk te dansen verkoos. Gij danst in ademen, geuren en blozen Van uzelf, en uw donzige kop, In toover, Iets achterover, Is de schoonste bloem daarop. Alles verdwijnt Waar gij dansend verschijnt.
[pagina 33]
Uw zacht blozende kopje, In zijn warrigen harendos, Is een rozenknopje, Kijkend uit zijn mos.
[pagina 34]
Een wonderschoon meisje Danst met de blauwe Kleeding boven der aarde grond. Zij denkt een nieuw wijsje, In het blauwe Hemelsche haar droomende mond. - Zij danst voor der schoonheid kust. - Diep voor haar, stuift uit het blauwe Ronde in wolken, om haar knieën Golft het slaande, zachte gewaad, Tegen haar boezem, Nooit zoo gezien, Zit het als bloesem, Perzikroodbloesem, maar haar gelaat Is daarboven glansvervuld, - Onbewust, - Zij danst voor der schoonheid kust, - In onschuld. Zij verliest zich In het licht, de Bron Der zon. Zij gaat, hoor! o! Te loor in de Bron Der zon. Zij is op der schoonheid kust! - Zie daar komt ze Weer, o droomt ze? - Ze is het licht, Het nieuwe licht, Zij danst In blauw
[pagina 35]
Boven de aarde licht, Zij danst, bewust, Van, naar, de schoonheidskust, Vlak bij de schoonheidskust.
[pagina 36]
In groene golf stuift zij op, Als nevel, haar trotsche kop Weg van haar voeten, onbewust, - Haar lichaam één baar op de kust Van de verre wereld der schoonheid. - Haar geest diep weg in schoonheid. - Zoet als een groene golf, met een wit Bruisje getooid, zoo gaat haar hooge snit Dansend omhoog en zij schouwt klaar. - Zij wordt zich bewust! - En, het trotsche haar wakker, kijkt zij naar De verre schoonheidskust, Der schoonheid die is zoo nabij haar. - En lachen, zooals de zon Over de zee, komt de lachenszon Over haar heen, in 't lichte groen. En zij voelt dat zij zelf de schoonheid is, Die daar danst en wier voet glinsterruischend' gliss' Op het stralende strand van de schoonheid. En lachende is ze bewust Van haar dans op haar eigen kust, Van haar dans op der schoonheid kust, Van haar dans op de stralende kust, Op de stralende kust van de schoonheid.

Vorige Volgende

II