Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 432*]

Het proletariaat

De Vader gaat door het licht,
en zijn hoofd is als de Zon.
Hij gaat door den oogst van zijn Daden. -
Hij voelt om zijn beenen dicht,
waarmee hij opschiet als uit een bron,
opgroeien zijne Zaden.
Zijn lijf schiet hoog op naar de zon,
rondom hem turelt en starrelt het blauwe
en wolkt om zijn leden neer -
Maar hoog draagt hij te schouwen
het voorhoofd, waarmee hij de aarde won,
de zon nabij, sterk en teer.
In zijn klare oogen wordt
helder het beeld van zijn kind.
Hij heeft het gedroomd, maar nog nooit geweten
En uit zijn armoede, die dord'
nooit, breekt in het licht uit nu het blind
denken: ‘Vrijheid, zóó zal het heeten.’
Zijn hoofd is als een zon die licht
wordt van uit het donker,
een zon, en die dan uit het licht
weer terugkeert tot donker geflonker.
Maar dan weer tot het lichter.
weerkeert, als altijd gloeiender vonk.