Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 397*]

[Zoo zeker in doodstillen lentenacht]

Zoo zeker in doodstillen lentenacht
de menschenoogen met een stil verlangen
opzien ten hemel, als hun strijd en bangen
is weggestorven in die staat'ge pracht.

Zoo zeker als met 't stralen na den nacht,
uit 't stralen opschieten, en uit het prangen
der aarde, menschenharten gloed ontvangen,
en om 't leven te strijden nieuwe kracht.

Zoo zeker - en ook zeker door die machten
van nacht en zon - zullen deze geslachten,
die nu het gloeien van den dag doorstrijden,
en de laving der wijde nacht doorlijden,
tot een geluksgloed beginnen te naadren
zooals niet kenden hun gestorven vaadren.