Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 388*]

[O wanhoop van de moeder, die haar man]

O wanhoop van de moeder, die haar man
thuiskomt, en zegt: ‘ik ben ontslagen’ - zij
huilt zoo en heeft zoo'n starre pijn in 't hoofd.
Zij draagt het ronde kopje van haar zuigling
zoo wezenloos, haar roode boezlaar is
zoo arm en nat, haar voortschrijden is zoo
zwak, haar lijf is toch zoo arm en niets.
O te midden van den rijkdom, de zon
geheel van goud, de aarde vet en rijk,
het licht zoo sappig en zoo weelderig,
zij - der aarde de allerrijkste schat,
de moeder, met al haar zoets, schoons en liefs,
met haar gedachten die de schoonste zijn
van alles op aarde - zij arm en niets.