Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 366*]

VI

O diep en dieper stijgt de een'ge schoonheid
van uit den mensch op die de Eenheid kent.
Want vergete ik dit nooit weer: de tent
zijn wij zelf, waar de schoonheid metterwoon leit.

Wij zijn zelve de pracht waarin ten toon spreidt
de schoonheid zich. De wereld en haar bent
heeft haar niet. In ons binnenste gewend
vinden wij haar, de diepe en reine schoonheid.

De wereld geeft ze niet, de reine schoonheid,
de wereld geeft stof en wij vormen haar
binnen ons hoofd tot eene algemeenheid.

Zoo geeft de wereld ons brokken tot Eenheid,
maar wij vormen met hoofd en handen haar -
en door òns alleen stijgt dàn op de Schoonheid.