Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 364]

IV

O te leven in dezen schoonsten tijd,
Nu men zich ieder oogenblik kan geven
Aan de menschheid, en ieder uur van 't leven
Zich zelf hebben en zich zelf raken kwijt.

Dit is het wat de menschen te allen tijd
Hoopten en zochten, om zich weg te geven
Aan elkaar liefdevol, en toch daarneven
Zich te houden: de hoogste zaligheid.

En dit kan nu. Men kan in vollen trots
Oprijzen als eenzaam individu,
En toch zich geven vol aan anderen.

Het socialisme groeit. Breed wordt zijn rots!
O zoetste tijden die veranderen!
O zoete tijden die zijn nu.