Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 338*]

[Wanneer men stil in mannenkring neerzit]

Wanneer men stil in mannenkring neerzit,
waarvan ieder, ja ieder, als vuur leeft
van de hoop, dat eenmaal de aarde geeft
aan elk mensch van zich zelf het vol bezit.

Waar telkens en telkens nu dit dan dit
wezen verrijst, en als een klare vlam
zegt hij hoe 't beste tot dat doel men kwam -
de andren worden in het luistren wit.

O dan gaat er een melodie door 't hoofd,
en leeft men diep in gelukzalig uur,
en geeft zijn hart geheel en weet het niet.

Want dan is men het dichtste bij 't geloofd
geluk, en staat het dichtst bij de natuur
der menschheid, en voelt hoe de éénheid geschiedt.