Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 309*]

[Niet gemak'lijk, uit één kamertje]

Niet gemak'lijk, uit één kamertje
dat groote blijspel, dat socialisme
te overzien. Maar goed dat de zon lacht
in Oost en West. Dat is mijn broeder, die
laat het mij zien: hij trekt 't gordijn ten hemel.
Zie, het leeft in dat kleine klompje en
in dat vereenigingetje, en daar
schuilt het al wakker, en daar is het grooter,
en daar is het al flink. Het lijken klompjes
van parels op den grond, het lijken bergen
van schelpen aan het zeestrand, of als schepen
hier en daar op zee. Ja het is nog klein;
maar het is deesem, ziet ge, 't is zuurdeesem.
Het kan al die plekken die tusschen zijn,
naar zich toe trekken en doen opzwellen.
Steek eens een bosch op tien plaatsen in brand,
maak eens een vuurgloedje en rookkolom
op de hei in Mei, en het zwelt aaneen
alles. Zoo is nu 't socialisme, hoor
de enkele stemmen, ze zijn overal,
maar 'k wed met u, het wordt een zingend koor
van meer en meer en meer en alle menschen.