Verzamelde werken. Deel 2. De school der poëzie

[p. 305*]

[Zooals men zien kan op den witten gletscher]

Zooals men zien kan op den witten gletscher
de zwarte menschen, zooals kleine mieren,
achter elkaar al hooger opklimmen,
zoo ziet men, in oneindig grootte drommen,
door gletschers, die de aarde zijn, naar hooger
klimmen de arbeiders. De aarde is
één berg met naar al hare zijden gletschers.

Maar op den top daar staat als diamant,
als reuzendiamant, in vierkanten,
te stralen 't Ideaal, het Communisme.
De Vrijheid staat er naast met 't roode vaandel.
Dat wappert zacht er over. Zie, de mieren
komen omhoog langs de zoo koude helling.
Hoeveel zijn het er wel! het is pikzwart
daar. En veel verder op een andre helling
weer anderen, en lager nog vele andren,
en enklen kruipen reeds hoog. O 't is eenzaam
en hongrig. En de aarde is zoo groot:
het is één gletscher, 't is een berg van gletschers.

Koel straalt het licht van uit den diamant
er vlak onder, het is wat rodig licht -
de mieren zien het licht ternauwernood
of onder zich, zij zien er niets dan sneeuw,
maar weten wel dat de diamant daar is,
en kruipen er heen.