Een Noorse liefde. Het weggestopte verlangen van Felix Rutten

[p. 172]

28

Brief uit Bergen, 30 maart 1940

Lieve vriend,
Het sneeuwt en stormt hier, en we hebben het heel koud. Het is niet te begrijpen dat het maandag al april is. April, dat was onze maand, dertig jaar geleden, toen we elkaar in Sittard ontmoetten.¹ Die heerlijke, zorgeloze tijd - misschien wel de meest zorgeloze tijd van mijn hele leven. We waren twee vrolijke kinderen die rondliepen door bos en veld en we geloofden dat alle moois wat we zagen voor ons was - dat al die heerlijkheid ons toebehoorde! Wat een tijd was dat...
En wat hebben we nu voor ons. Alleen maar ellende en verdriet en angst voor wat de dag van morgen ook ons kan brengen.
Alle mensen in heel Europa lijden - als ze niet direct met elkaar in oorlog zijn, dan staat die oorlog toch bij hen voor de deur. Men zegt dat een zenuwenoorlog even erg is als een oorlog met donderende kanonnen en neervallende granaten. Dat geloof ik niet, want de zenuwenoorlog raast al heel lang over ons heen en wij leven tenminste nog.
Goddank lukt het ons af en toe om onze gedachten even los te koppelen en al het kwaad buiten te sluiten, zodat we kunnen genieten als de zon schijnt. En met die zon komt de hoop ook terug!
Als de lente in opmars is en ik de eerste sneeuwklokjes en viooltjes vind, gaan mijn gedachten altijd naar jou en naar onze tijd in Sittard. Dat is het heerlijke van herinneringen - die kan niemand van ons afnemen. Ze volgen ons ons hele leven.
Je leest natuurlijk in de krant hoe moeilijk we het hebben om onze neutraliteit te bewaren. We zijn blij met elke dag die voorbijgaat zonder dat iemand ons opslokt! Met mij gaat het verder goed, maar ik ben wel eenzaam in ons grote huis. Vilhelm ligt ergens in Noorwegen met de ‘Vega’², Gustav is in Oslo en Mosse heeft haar eigen kleine huis - gelukkig hier in Bergen. Ze is nu een jaar getrouwd - ze heeft een voorbeeldige man, uit een van de beste families in de stad. Ik heb veel goede vrienden en ga vaak uit. Vaak komen ze bijeen in ons huis, en dan hebben we het gezellig en praten niet over oorlog. De hele winter hebben we hier in Noorwegen sokken, mutsen enzovoort gebreid voor Finland - en geld ingezameld voor dat arme land.
Volgende maand (over een week) komt Vilhelm thuis en hij zal me dan helpen verhuizen naar ons geliefde Hardanger. Hij houdt 1 juli op met werken en wil dan voorlopig in Norheimsund wonen, waar wij ons plekje hebben. Ik vraag me af hoe dat zal gaan - hij en ik alleen bij elkaar, dag in, dag uit! Hij is blijer om met mij samen te zijn dan ik met hem. Dat is misschien een voordeel! Hij is nu immers ook vaak thuis, maar dan

1 Ze vergist zich, het is in februari en maart geweest.

2 Waarschijnlijk bedoelt ze het schip de Vela. De Bergense stoomvaartmaatschappij heeft rond die tijd geen Vega in de vaart.

[p. 173]

voor een dag of twee. Ik ga planten en zaaien als ik een beetje tot rust gekomen ben. De radio gaat met ons mee, om ons goed amusement te brengen.
Gustav studeert dit voorjaar af, en dan zal hij wel voor de neutraliteitswacht worden ingeschakeld. Maar hij schrijft dat hij al solliciteert op banen die in de krant staan!! Het is een knappe jongen, zowel qua uiterlijk als qua hersens. Ik moet er niet aan denken dat hij ook een slachtoffer van de oorlog wordt. Ik moet er echt niet aan denken!
Deze brief komt misschien wel nooit bij je aan! Maar het is de poging van het versturen waard. En als je hem krijgt, stuur me dan eens een paar woorden als de geest vaardig over je wordt! Mijn adres is: Vallland, Norheimsund.
Dank voor je kerstgroet!
Ik zend je vele goede gedachten.
Je vriendin Sof.

Norheimsund.