De poësy van de geest en deugtryke juffrouw G. Gordon de Graeuw

Diepe ernst
By gelegentheid van het verjaaren van Maria Henrietta de Graeuw
den 24^ste. van Slaagtmaand 1705.

DE Menschen praten meest van 't leven, daar dog 't sterven
Het voorland is van al wat Groey en Adem heeft;
Wyl 't eynde aan syn begin onscheydbaar hegt en kleeft:
Mits al wat stoflijk is, gewislijk moet verderven.
Daarom (al souw ik het nog seven-maal verkerven,

Die ses-en-vyftig Jaar nu ruymtjes heb beleeft;

En twintig-maal meer leeds, als liefs ben door-gestreeft:)

Wy spreeken van de dood, als d'eynd paal van ons swerven.

Dat oogenblik schynt nââr voor alle vlees en bloed;

De wysgeer stoft; hy siet sulks rustig te gemoed:

'T zy soo; hy evenwel en kent het overkleden

Met 's Hemels Woonstêe niet, al spreekt hy nog soo fier:

'T Geloovig hert alleen, met Goddelijken swier.

Ontfangt dat troost'lijk ligt, te hoog voor 's menschen reden.

[p. 257]

 

Dees Inval die my sterk heeft komen overreden,

 

Is oorsaak dat ik met een ongemeene swier,

 

Myn Dogter, in veel Ernst, Uw Jaar Getyde vier.

 

Gy wilde ik souw voor u een Blad met Rym bekleeden,

 

Die 't vierde deel eens Eeuws voorby, het tweede ontmoet:

 

Ontfang dit Heugnis-pand, en trek van 's Moeders bloet.

 

Sy wandelt door 't Geloof, soo langse in 't vlees blyft swerven.

 

Treed op myn spoor myn Kind, die in dit treurdal streeft,

 

Na boven, en de rust, waar in men waarlijk leeft:

 

Onwis wat Jaaren-tal nog voor u staat te kerven.

 

Erken 't onsigtbaar Goed dat nooyt en kan bederven;

 

Daar Heyligheid met Heyl onscheydbaar hegt en kleeft:

 

Ten Prys van Hem, die sig voor ons gegeven heeft

 

Ter Dood, op datwe in Hem selfs leven, alswe sterven.

 

 

 

Myn God! wat wort dan soet en heuglijk 't woord van sterven!

 

Als 't geen bewindselen van ongeloof en heeft;

 

Waar door om 't hart het slyk der aerd-gesindheid kleeft,

 

De sonde in ons, die daar het goede doet bederven;

 

Sulks wy het tegens God, ons leven steeds verkerven

 

'T Geloof van Jesus Dood, die nu syn Vader leeft,

 

Herstelt het struyk'lend hart, soo dat het opwaarts streeft

 

Uyt rust tot rust, het Punt dat ons belet te swerven.

 

Het Koninkryke Gods is niet voor vlees en bloet:

 

En nogtans woont'et in 't Geloovige gemoet,

 

Dat sig met geen Cieraad dan Christus wilt bekleeden,

 

Als Tempel van syn Geest: dan tart'et uyt heel fier

 

In diepe ootmoedigheid, al 's weerels grootsen swier;

 

'T zy datse dreigt of vleyt, gestyft door hooger reden.

 

Als dees bedenkingen ons minlyk overreden

 

Uyt overvloed van 't hart krygt ook 't gelaat een swier,

 

Daar Christus Geest in blinkt, 't verlangen blaakt als vier

 

Om van het stoflijk deel sig haast te sien ontkleeden;

 

Hoewel, soo God het wil te blyven ook gemoedt.

 

Aan wien 't Geoffert heeft, Eer, Leven, Vlees en Bloedt.

 

'T wenst maar in 's Naastens Heyl des Vaders Eer te erven,

[p. 258]

 

^*Dat is de Kroon en Prys, waar na het jaagt en streeft:

 

Alsoo te doen myn Kind! is Christelijk geleeft,

 

Hoe seer men 't ook in 't Oog der weereld mag verkerven.

 

Die laffe schroom, waar door wy niet belyden derven,

 

Dient rustig uytgebonst: die aan den Heere kleeft,

 

Word eenen Geest met hem die ons bekragtigt heeft:

 

Soo leeft Gods Soon in ons, hoe wel wy daaglijks sterven.

* Phil. 3.