Frijende kikkerts

[p. 41]

Do


‘Martha, der is foar dy opbelle. Dyn man komt fan ’e middei. Rinst de sosjale feardichheidstraining mis.’


Linda, mei in soad papieren ûnder ’e earm, seach my fan boppen oan ûnderen ta oan.


‘Watte?’


‘Ja, soks is fansels gjin gewoante, samar op in middei, mar do hast in streekje foar omdat dyn man befreone is mei ús direkteur.’


Se krige har potlead, dat ergens út foel, wer fan ’e grûn op. Har reade krollen hie se fêstbûn yn in sturt. Fanwege it waarme waar. Linda har fel woe net switte, sei se.


‘Hoe let? Witst dat ek?’ It wie as stie myn liif yn ’e brân. Ik lei myn hannen op myn búk.


‘Tsjin trijen. Kinst earst noch krekt mei te swimmen.’


Ik knikte. Se sei: ‘Ik wit sa likernôch watst fielst, Martha.’


‘Hy moast hjir yn ’e buert wêze, witst dat ek?’


‘Nee, ik ha himsels net oan ’e telefoan hân. De sintrale hat it my trochjûn.’


‘Ja, o ja.’


‘No, ik moat fierder,’ sei se.


‘Soe der wat wêze, Linda, dat er hjir samar komt?’


‘Wêrom? Hy wol dy gewoan sjen, en sjoch mar, watst der mei dochste. Hoi.’


‘Hoi.’ Ik sweve de gong troch. Wêr soe ik ek al wer hinne? Wat moast ik? O ja, de wask moast út ’e

[p. 42]

masine. Yn it waskhok knibbele ik foar de earste de bêste masine del, mar dêr wie Anneke en frege wat ik mei har spullen woe. It wie har bêst, dêr net fan, en ik hime.


‘Bern, ik bin hielendal fan streek. Myn man komt straks.’


‘Mei dat? Jan mei noait middeis komme.’


‘Se ha it tastien,’ ik suchte.


‘Ik gun it dy wol, hear. Tankje, of hingest it ek noch foar my op? Dêr ha ik dochs sa de pest oan, waskje en alles wat der by komt.’


‘Ik net. Ik fyn it fijn wurk. Ik doch it wol even. Mar, mar…’ Ik gong nei de fjirde waskmasine, seach troch it rûne glês oft ik myn eigen klean wol sitten seach. Ik moast by alles wat ik die ôfgryslik neitinke, want yn myn kop mealde fan alles troch elkoar hinne. Ik sei: ‘Moatst it net sjen as tsjinprestaasje, Anneke, mar… Ik doar it dy hast net te freegjen.’ Ik sloech in lange broek út, tearde him op en lei him yn ’e koer.


‘Hjirre, yn dit hûs meist alles sizze en alles freegje, sa kranksinnich kinst it net betinke. Dat wurket ek wolris wer frustrearjend, mar goed, dêr ha wy it no net oer.’


Ik doarst har net oan te sjen, treau myn holle heal yn ’e waskmasine: ‘Soe ik fan ’e middei dyn bêd, ik bedoel dyn keamer even brûke meie?’


‘Krismesiele,’ sei Anneke, ‘do seist altiten sokke oare dingen as je ferwachtsje, Martha.’


‘No ja, ik ha in bêd mei stekken, sa ast witst.’ Ik tocht, wy witte hjir alles fan elkoar, alles, wy witte mear fan elkoar as in broer en suster. Ik sei: ‘In heech bêd dus, en ik wit net… Hy wurdt in dei âlder.’


[p. 43]

Se liet my net útprate, sei: ‘Ik begryp it, Martha. Bist bang, datst der mei him ôfrûgelje silst.’


‘Nee, dat net, mar hy wit net, dat ik op sa’n apart bêd sliepe moat.’


‘Prima,’ sei se, ‘sil ik de rotsoai noch even oprêde.’


‘No ja, miskien hóécht it ek wol nét, ik bin fansels leaver yn myn eigen omjouwing, mar foar it gefal dát…’


‘It is ek wol spannend, ergens oars. Goed, wy prate ôf, dat ik net op myn keamer kom fan ’e middei. Trouwens, ik kom der oerdei hast noait.’


‘Fijn, datst it goed fynst. Ik helje dyn wask ek wol wer fan de line ôf, en ik tear it op. Moat der ek noch wat strutsen wurde?’


‘Bist gek. 48, witst wêr’t it is? Trêde doar ast de treppen op bist, rjochts.’


‘Dus, der is niks freesliks of rottichs. Komst samar. Wat fijn.’ Hy hie syn hannen op myn hannen lein, wylst wy elk oan in kant fan ’e tafel sieten. Hy sei: ‘Ik woe even by dy wêze. Ik wie wat ûnwennich. Ik mis dy. Sa stil yn ’e hûs.’


Myn mûle siet fol wurden, mar se kamen der mar net út. Hy sei: ‘Ik ha mei Jurgen praten. It giet wol aardich mei dy. Noch in pear moanne hat er it op. Bist al oan it ôfbouwen?’


‘Nee, dat wol sizze, miskien in bytsje, sa no en dan. Wy hawwe it der wol ris oer.’


‘O ja, Maaike hat my in krante meijûn, dêr stiet wat yn oer in priisfraach of wedstriid. Moast ik net ferjitte, sei se. Hast in byldsje makke of sa? Kinst mei­dwaan. Ik haw it net lêzen, mar hjir moat it yn stean.

[p. 44]

Besjoch it mar ris.’ Hy helle in krante út syn tas wei en lei him foar my op ’e tafel del.


‘Ja, myn kikkerts.’ Ik fage my it swit fan ’e foarholle: ‘Sokke moaie beesten. Witst wier net watst sjochst.’


‘Ik wist net datst dat koest.’


‘Nee, dat sei Maaike ek al. Ik ha it leard fan Jacques en doe gongen myn fingers fansels. Twa frijende kikkerts. Mei eagen dy’t sjogge. Se sjogge écht, wy steane der allegearre fersteld fan.’ Ik slikke my mei de tonge oer de lippen, frege: ‘Hast ek sa’n toarst? Sille wy in beker sûpe ha? Wy binne hjir oan ’e sûpe mei dit waar, pákken.’


Ik gong stean, tearde benijd de krante iepen. Hy sei: ‘Lês dat no straks mar. Hast dan wer wat.’


‘Hast it drok?’ Mei grutte slokken dronken wy de sûpe op.


‘Ja, fleanende. En in soad gedonder mei in nije kompjûter. It ding docht it net goed en dan moat der wer sa’n keardel by komme, dy’t nergens ferstân fan hat. Se skine ús oars net as fan dy hampelmannen stjoere te kinnen, dy’t it noch leare moatte. Eigenwize koppen, sokke burden, mar kennis fan saken, ho mar, en dy lju stjonke sa. Net te hurdzjen en de ruten kinne net iepen op it Ynstitút. Hast ek wat te iten?’


‘Jawol, hast honger?’


‘Oars frege ik it net.’


‘Wêr komst wei?’


‘Den Haach. Parsekonferinsje. Deetman woe wer ris net om ’t lyk. In stikje bôle of sa. Koeke hast net?’


‘Ik sil ris sjen wat der is.’ Ik makke twa stikken bôle klear mei tsiis, pakte in mes en foarke, sette it foar him del, seach hoe’t er de bôle yn blokjes snijde, mei

[p. 45]

de foarke yn ’e mûle stiek, der op kôge. Ik seach nei syn earmen, de mouwen fan it oerhimd oprôle. Ik sei: ‘Ik wol mei dy op bêd. Fynst it gek?’


‘No, hjirre. Yn sa’n gesticht. Ik wit net, frou.’


‘It koe doe doch ek, doest hjir wiest. Ast dyn bôle op hast. Hoechst my allinnich mar even oan te reitsjen. Dyn hân op myn rêch. Dyn earmen om my hinne, stiif en dan o sa stiif graach.’


‘Wat in heech bêd.’ Hy lei syn horloazje del op ’e tafel, sette syn bril ôf. No soed er de stekken net mear sjen kinne, tocht ik, dy’t fansels oerdei delklapt wienen. Opluchting.


‘Ja, dêr sliep ik op. Wolst op in oar bêd. Kin ek.’ Ik wie net mear te hâlden.


‘Dit is wol in hiele klim,’ sei er en die de bril wer op. Ik loek myn T-shirt wer oan: ‘Kom mei,’ en wy gongen, ik foarop, nei Anneke’s keamer. Wêr wie 48 no? Rûn ik de ferkearde kant ek noch op. Ik die de earste de bêste doar iepen.


‘Dit is better,’ sei er. ‘Wa wennet hjir? It liket wol in lokaal fan in beukerskoalle, mei al dy aansichtkaarten oan ’e muorren.’


‘Anneke,’ sei ik en seach tagelyk post lizzen, dêr’t Alice op stie. Ik hie net de moed om te sizzen, dat wy op in ferkearde keamer wiene.


‘Wêrom sit dy hjirre?’ hearde ik. ‘Ek swierrichheden mei de man?’


‘Dêr praat ik net oer.’


Hie se ek in kaai? Alle doarren koenen hjir op slot. Ik seach him sa gau net lizzen. Ik sei: ‘Ast my noch even helpe kinst. Skowe wy dit kastke foar de doar.’


[p. 46]

Ik moast der earst noch tûzen en ien tierlantijnen ôfhelje, fan glês, en stien en sulver, foarsichtich, se wie der fansels wiis mei, der moast niks stikken. Hy loek de gerdinen ticht, mar it waard net tsjuster yn ’e keamer. Hy frege: ‘Bist der wis fan, dat dit Anneke’s keamer is? Der hinget in bertelape mei Alice der op.’


‘Stil,’ sei ik, drukte syn holle tsjin myn klam boarst oan en flústere: ‘Do, do…’